25 oktober 2016, de tweede echo met een termijn van ongeveer 10 weken. Drie weken ervoor bij de eerste echo de vraag gesteld “weet je zeker dat het er 1 is?” Ja, eigenlijk wel,” zei de verloskundige. “Tenzij ze verstoppertje spelen, maar dat komt haast niet voor.” Ik had zo’n sterk gevoel dat ik een tweeling droeg. Op de 2e echo kwam 1 van de meiden dan toch uit haar verstopplek en bleken er inderdaad 2 kindjes in mijn buik te groeien. Hoewel ik het sterke voorgevoel had, kwam het toch wel even binnen. Mijn eerste reactie was “oh nee toch?!” Van die uitspraak heb ik later zo’n enorme spijt gehad! Langzaam daalde het besef in en waren we heel blij met onze 2 meiden. De eerste inkopen werden gedaan en het kamertje klaargemaakt.
Tot bij 22 weken TTS werd geconstateerd. Een ingreep was noodzakelijk om te voorkomen dat mijn bevalling zou starten. Helaas heeft Lizz* de operatie niet overleefd. Wat een verdriet, ongeloof en onzekerheid. De kans op een extreme vroeggeboorte was erg hoog. Zitten op de bank is wat ik nog mocht de rest van mijn zwangerschap. Veel te veel tijd om na te denken dus. Al vrij snel ben ik gaan schakelen. Uitschakelen eigenlijk. Mijn gevoel voor Lizz* moest van mijzelf afgekapt worden. Ik wilde Tess de beste kansen geven en teveel verdriet deed haar geen goed naar mijn gevoel van toen.
De opmerkingen van mensen als “ach gelukkig heb je er nog 1” deden mij denken dat ik er ook maar vooral niet teveel aandacht aan moest geven. Hoe stom kon ik zijn?! In de weken die volgden bleef het gelukkig rustig en de tekenen van een naderende bevalling bleven uit. We voerden gesprekken in het streekziekenhuis over de bevalling. Wij gaven aan niet meteen geconfronteerd te willen worden met Lizz* na de bevalling, omdat we ons door de verhalen van de artsen een beetje een horrorbeeld lieten aanpraten. We gaven aan heel graag te willen dat er foto’s gemaakt werden en hand- en voetafdrukjes. We zouden dan na de bevalling beslissen of wij Lizz* wilden zien. De crematie hadden wij inmiddels ook geregeld met de uitvaartverzorger. Het voelde goed dat alles geregeld was en vast lag. Dit gaf mij weer de ruimte om mijn gevoel te kunnen blokkeren. Ik zou het bij de bevalling allemaal wel zien. Het ontbrak hier echt aan begeleiding vanuit het ziekenhuis.
Tess deed het enorm goed en is tot 37 weken lekker warm blijven zitten. Ik was en ben zo blij dat ik niet te maken kreeg met extreme vroeggeboorte, maar de controles zeker 3x in de week hakten er enorm in. Continue de angst, mogen wij wel voor haar zorgen of moeten wij ook van haar afscheid nemen? Zo heftig. Dat wens ik niemand toe. Naar de buitenwereld toe hield ik mij groot en vroeg ik geen aandacht voor onze pijn en angst. Ik sprak wel over Lizz* maar achteraf gezien meer alsof het om het verhaal van een goede kennis ging die dit allemaal meemaakte.
Met precies 37 weken braken mijn vliezen en ben ik met een keizersnede bevallen van mijn meiden. Ongeveer een uur na de bevalling werd mij (mijn vriend was daar niet bij, want hij was met Tess vast naar onze kamer) tussen neus en lippen door gemeld dat ze de foto’s maar niet hadden gedaan, want Lizz* was niet zo mooi. De hand- en voetafdrukjes hebben ze ook niet gedaan, want dat was heel ingewikkeld. Op dat moment zat ik in de roes van opeens bevallen zijn en hoe het met Tess zou zijn (zij werd direct na de geboorte weggehaald en ging met mijn vriend naar een andere ruimte). Ik heb de boodschap ter kennisgeving aangenomen en gedacht dan zal het wel heel erg zijn om haar te zien. Je gaat er vanuit zij het beter weten. Ik was er wel verdrietig om dat wij niks hadden. Ik heb het nog 1 keer benoemd later op de dag richting de verpleging. Zij gaven aan dat ik mij beter bezig kon houden met hoe fijn het was dat Tess het zo goed deed en bovendien ze waren eeneiig dus als ik zou willen weten hoe Lizz* eruit zag dan moest ik maar in mijn hoofd houden dat het een kopietje geweest zou zijn. Er was 1 verpleegster die uiteindelijk toch nog 1 foto is gaan maken in het mortuarium van haar handje. Mijn vriend had niet de behoefte om Lizz* te zien dus ik heb het laten rusten. Wat een spijt heb ik daarvan!
Tot de dag van vandaag heb ik nog heel veel woede richting het ziekenhuis. Pas na het lid worden van de besloten FB groep TweelingEngeltjes heb ik mij beseft dat ieder kindje mooi is, want het is jouw kindje! En dat er zoveel mogelijkheden zijn. Het zien van deze foto’s op TweelingEngeltjes doet nog vaak zo’n pijn. Had ik dat allemaal maar geweten. Als ik het over kon doen, had ik er op gestaan om haar te zien en niet het ziekenhuis laten beslissen over iets wat je zo vormt voor de rest van je leven. Ik heb later het ziekenhuis nog benaderd of ze echt geen foto’s hebben en ook de uitvaartondernemer gevraagd. Helaas is er helemaal niets. Door mijn verhaal heeft de uitvaartondernemer wel het protocol aangepast en zullen zij nu altijd foto’s maken voor het geval het ziekenhuis het niet heeft gedaan. Het antwoord van het ziekenhuis was iets in de trant van “wat is geweest, is geweest”. “Nu vooruit kijken en genieten van je mooie kindje. Hoe harteloos! Het enige wat je niet meer terug kunt draaien en waar je zelf niet over hebt beslist. Dat neem ik mijzelf geregeld kwalijk. Als er nieuwe leden bijkomen die advies vragen over zaken rondom de bevalling roep ik vaak het hardste om geen beslissingen te laten nemen voor jou door een ander. Het is jouw kindje, jouw mooie kindje. Zonder goed afscheid is het lastig om vooruit te gaan.
Met vallen en opstaan gaat het redelijk met mij. Tess is nu 1,5 jaar en doet het heel erg goed. Ze kijkt graag naar zichzelf in de spiegel en lacht dan breeduit en hardop. De woorden van het ziekenhuis over dat ze eeneiig zijn en ze dus kopietjes zijn, spookt heel vaak door mijn hoofd als we samen voor de spiegel staan. Twee lachende gezichtjes hadden mij aan moeten kijken. Nu moet ik het voor altijd doen met het spiegelbeeld.
Tess & Lizz*
Beiden geboren op 26-04-2017
✩ Lizz overleden op 13-01-2017 ✩
