Sem* & Liz*

23-12-2018
Oke, 4 dagen overtijd, 2 weken geleden een kleine bloeding gehad van een paar uur. Innesteling? Dat zou wat zijn. Eind juli spiraal eruit en niet echt actief bezig om zwanger te worden. Toch maar even een test doen, een test die het extra vroeg kan constateren. 2 streepjes! Ik schrik. Oh jeej, veel te vroeg eigenlijk. Ik ken mijn (nu inmiddels man) vriend nu bijna 1 jaar. Maar tegelijkertijd zo blij! Huilen van de schrik en blijdschap tegelijk. Hoe zou mijn vriend hierop reageren? Jeetje wat is hij blij, tranen van geluk als hij het pakje openscheurt en er een rompertje inzit met: Love you Daddy. Ik was volgens de test zo’n 5 weken zwanger.

27-12-2018
Op het toilet en bloed in mijn ondergoed. Meteen barst ik in huilen uit. Ik heb een miskraam. Na een belletje met de verloskundige mag ik na het weekend komen voor een echo, het zou moeilijk zijn omdat ik nog maar zo pril was en de kans dat ze iets zou zien, klein was.

De eerste echo op 31-12-2018
Daar zitten we dan, gespannen in de wachtkamer van de verloskundige. Heb weinig tot geen bloedverlies meer gehad. Zou het dan een mooi uiteinde van dit jaar voor ons worden? Een oud op nieuw viering waar we een top jaar tegemoet zouden gaan met het krijgen van een kindje? De verloskundige maakt een echo, ze ziet twee holtes. Eentje leeg, eentje met een klein ringetje erin (ze noemde het de zwangerschapsring) ‘ik denk dat jij een vanishing twin gehad hebt’. 2 holtes waarvan 1 leeg, het ene vruchtje zou afgestorven zijn, dat zou het bloedverlies veroorzaken. Ik hoorde mezelf nog zeggen: pff geen tweeling, dat zou toch even schrikken zijn hoor!

07-01-2019
Tweede echo. Nog steeds 2 holtes, maar tot de grote verbazing, 2 keer een vruchtje te zien! Verassing! Het zijn twee prachtig kloppende hartjes! Wij schrokken ons rot maar tegelijkertijd zo blij dat we gezegend zijn met een tweeling! Jeetje wat gingen er toch veel gedachtes door mijn hoofd. Alles maal 2, oke wij kunnen dit wel! Wat speciaal, een spontane zwangerschap met niemand in de familie van een tweeling, maar wij krijgen 2 baby’s. Mijn blijheid kon niet meer op. Helaas afscheid moeten nemen van die lieve verloskundige, want nu word ik opgevolgd in het ziekenhuis.

Daarop volgende weken
De eerste drie maanden zo misselijk, zoveel overgeven. Momenten dat ik op het werk over het toilet hing en dacht: ach, dit is het allemaal waard! 12 weken waren voorbij, prenatale screening was perfect. Van elk kind 1 op de 5000 kans dat ze een van de drie syndromen zouden hebben, de arts zei dat dit een goede uitslag was.

15 weken
Jeetje wat heb ik een krampen. Krampen dat ik stil moet staan van de pijn. En nee, deze voeldn niet als ‘je baarmoeder groeit soort krampen’. Toch maar even bellen naar de arts. ‘Nee mw, u hoeft niet te komen, hoort erbij.
Na een aantal weken en meerdere malen hebben aangegeven dat ik zulke erge krampen had en lage rugpijn, kreeg ik alleen maar ‘ga maar naar de fysio voor de rugpijn en de krampen zullen er toch wel bijhoren’.

Deze week hadden we ook een geslachtsbepaling gehad, een jongen en meisje! Onze Sem en Liz.

Liz, heel rustig in mijn buik steeds te duimen. Sem, de acrobaat die bij geen een echo stil wilde liggen en alleen maar koprollen maakte en stiekem zijn zusje steeds trapte. Alles zag er goed uit, beide placenta’s voor (jammer zo heb ik ze bijna niet kunnen voelen), allebei eigen vruchtzak met veel vruchtwater. Alles was tip top in orde, toch had ik steeds het onderbuikgevoel over de krampen. Waarom zijn die krampen zo laag? Ik voel ze alleen vaginaal en in mijn baarmoeder. Verder geen banden pijn of hoger in mijn buik last….

06-04-2019
Net terug van kleren kopen voor Sem en Liz. Wat hebben ze toch stoere en schattige outfits gekregen! Op het toilet merk ik bloedverlies en veel slijm op bij afvegen. Meteen het ziekenhuis gebeld. We konden gelijk komen. Inmiddels 19 weken en 2 dagen zwanger.

Uitwendige echo
2 prachtkindjes die mooi bewegen, niks mis mee. Sem maakte nog even een koprol en Liz lag heerlijk weer met haar duimpje in haar mond.

Inwendige echo
De verloskundige trekt meteen de echo terug. ‘Er is iets met uw baarmoedermond, ik haal er meteen een gynaecoloog bij’.

Toen wist ik zat. Ben zelf verpleegkundige en op de kraamsuites gewerkt. Ik zei tegen mijn man: schat dit is niet goed. Mijn baarmoeder mond staat denk ik open.

De gynaecoloog kwam binnen en vertelde het nieuws dat ik gelijk opgenomen werd voor observatie omdat mijn baarmoedermond ipv 30/40mm, nog maar 2-8mm was. Cervix insufficiëntie noemde ze het.

Ik was stil, van binnen gilde ik het uit, maar er kwam van buiten even niets uit. Ik keek naar mijn man, die altijd zo sterk is en altijd zei: ach schat, het zal niks zijn. Hij brak, barste in huilen uit en smeet zijn telefoon door de kamer. Nee, niet onze baby’s schreeuwde hij. Eenmaal opgenomen op een kamer kwam het er bij mij uit. Kon niet meer stoppen met huilen. Ik kreeg vaginale progesteron tabletten dat zou er voor moeten zorgen dat de lengte niet nog kleiner werd. Ik heb nog nooit zo in spanning gezeten als die komende nacht en dagen.

De maandag erop, 08-04 mocht ik naar huis, thuis rusten. ‘Nee mw platte bedrust is niet nodig. Ga gewoon een blokje om, dat mag, maar ga geen zwaar huishoudelijk werk doen’.

De meting was nog gedaan en ik zat op precies 5 mm. Met een gemengd gevoel naar huis. Daar zat ik dan, thuis. Op de bank. Durfde me amper te bewegen want bij elke keer dat ik opstond voelde ik weer de druk toenemen in mijn baarmoeder.

Ik ben op research gegaan op internet en heb mijn verhaal achtergelaten op een forum. Daar kreeg ik de tip om me te laten doorsturen naar het Radboud in Nijmegen. Daar waren 2 artsen die gespecialiseerd zijn in het plaatsen van een nood cerclage. Dit is mijn laatste hoop dacht ik. Gebeld naar mijn huidige ziekenhuis, na veel belletjes en het doorsturen van mijn dossier kan ik aanstaande vrijdag terecht in Nijmegen, ze wilde me onderzoeken. Gelukkig…

10-04-2019
Net wakker, op het toilet. Ik verlies een grote slijmprop. Ik wist toen al genoeg. Weer bellen met het ziekenhuis. ‘Nee mw u hoeft hiervoor niet te komen, kan gebeuren, wil nog niets zeggen’.

14uur:
Weer bloedverlies. Ik zeg tegen mijn man, pak een tas, ik ga NU naar het ziekenhuis en laat me nu direct doorsturen naar Nijmegen. Ik blijf in deze spanning geen minuut meer thuis zitten. De arts in het ziekenhuis zei: ongeveer nog 3mm lengte, ga maar naar huis. Nee mw de arts, ik eis dat u nu Nijmegen belt en dat ik doorgestuurd wordt. Met een beetje tegenzin belde ze de artsen daar. Zij vond dit niet nodig maar omdat we erop stonden…..
De arts in Nijmegen wilde mij direct zien en daar opnemen. ‘Ga maar met eigen vervoer mw’. Ik had liever een ambulance gehad want het was half 5, file van 2uur en mijn krampen namen toe. Onderweg naar Nijmegen kreeg ik weeën in de auto. Mijn man heeft nog nooit zo hard gereden als toen.

Ik werd direct opgenomen daar en moest aan het infuus. Meteen kreeg ik weeënremmers in de vorm van zetpil en de gynaecoloog deed direct een echo. ‘ u heeft 3cm ontsluiting en de vruchtzak van Sem hangt er 7cm uit’. De paniek in ons brak uit. Hij vertelde dat als mijn buik rustig zou worden en ik geen infectie zou krijgen, (kreeg gelijk anti biotica via het infuus) hij de ochtend erop de vlies voorzichtig zou terugduwen en een nood cerclage zou plaatsen.

Hij snapte ook niet waarom mijn huidige arts nooit mijn cervix lengte gemeten heeft. ‘vrouwen met een onrustige buik en zeker met tweeling, nemen wij zeer serieus en meten wij elke week de cervix lengte. Het was goed dat ik een second opinion aangevraagd had. Wat een lieve arts was dit, hij probeerde me gerust te stellen en zei er alles aan te doen om de twee kleintjes binnen te houden.

22:30 uur
Ik moest even plassen. Op het toilet riep ik mijn man, ik voelde wat uit mijn vagina komen, en ja, iets wat ik absoluut niet wilde zien werd werkelijkheid. Mijn vruchtzak kwam er als soort waterballon uit en knapte uit elkaar boven het toilet. Meteen moest ik op bed en er kwamen 4 artsen kijken. De vliezen van Sem waren gebroken. Ik was 19 weken en 6 dagen zwanger, veel te vroeg. Lukt het om het te rekken? Zal Sem blijven zitten en kan Liz dan alsnog geboren worden? Zal het lukken om het (het liefst) tot over de 28 te rekken?

Sem lag op zijn zij voor de ‘uitgang’. Ze legde uit dat Sem nog weken zo kon blijven leven, ook al was er voor hem geen vruchtwater. Mijn hart brak toen ze zei: maar bewegen kan hij bijna niet meer.

Mijn kleine man, die altijd hele turnwedstrijden hield in mijn buik, zat nu vast. En zijn zusje Liz zat nog in de vruchtzak, boven hem.

De dag erop (donderdag, precies 20 weken zwanger) voelde ik iets in mijn vagina kanaal. De arts keek met het speculum en zei: ‘je hebt gelijk, Sem zijn armpje steekt uit naar buiten’. Oh eigenwijs mannetje, haal please dat armpje terug. Draai terug mannetje, ging er door mijn hoofd. Ik had grote kans op infectie en het armpje van Sem zou dik worden door de stuwing. Rot baarmoeder! Rotlichaam! Doe mijn kindje geen pijn! Dat was het eerste wat er in mijn hoofd omging. Ik zou Sem verliezen vertelde ze. Ze hadden nog hoop voor Liz, maar die kans was ontzettend klein.

12-04-2019
De arts die onze casus sinds opname volgde kwam binnen. Yes, het vertrouwde gezicht van de gynaecoloog die buiten zijn boekje gaat om ons te helpen. Mw, ik ga proberen met een andere gynaecoloog het armpje van Sem terug te duwen, vaginaal. En dan kunnen we het misschien nog rekken. Jeetje wat deed dat zeer, maar het enige wat ik dacht was: even door deze pijn Patty, alles voor mijn kindjes. Mijn man kon het niet aanzien maar heeft zich geen minuut van mijn zijde afgeweken. Een paar minuten later voelde ik toch weer dat ons klein eigenwijsje zijn arm weer door de ‘uitgang’ had geworsteld.

De gynaecoloog kwam weer binnen en stelde de twee ergste vragen aan ons: laten we de bevalling inleiden, en je zal bevallen van beide kindjes, of wachten we? Maar de kans dat je een infectie zal krijgen is mega groot en je bent nog veel te vroeg.

Na een half uur gehuild te hebben, hebben mijn man ik besloten om de bevalling in te leiden. Ik was pas 20weken en 1 dag, dit zou ik nooit kunnen rekken. De arts kwam binnen en zei: goede beslissing, ik heb met heel het team van andere gynaecologen overlegd en iedereen heeft de mening dat we je toch moeten laten bevallen omdat je gewoonweg nog veel te vroeg bent. Voel je niet schuldig, want je kan eigenlijk niet anders, zei hij nog.

We kunnen ook voor Liz niet veel meer doen, want meestal als je eenmaal aan de ween opwekkers gaat, zal jou baarmoeder niet stoppen voordat deze helemaal leeg is, dus een uitstel procedure (zo noemen ze het als ze kindje 2 tegen kunnen houden van ook te bevallen) zal niet kunnen.

We prikken nog gelijk even je bloed en meten je temp. Ja hoor, ik had al een infectie ontwikkeld, mijn infectie waardes waren flink gestegen en had een temp van 38.6. Ik moest nu wel bevallen van allebei. Ergens in mijn hoofd was ik blij dat de arts nu voor ons besloten had, want zelf de keuze moeten maken breekt je hart.

Ik kreeg weeënopwekkers en gelijk na 20 min kreeg ik hevige krampen. De gynaecoloog was klaar met zijn dienst en heeft nog even bij ons gezeten voor hij ging. De verloskundige nam het over. Eenmaal toucheren zei ze: als je nu twee keer perst komt Sem. Ik brak in huilen uit, maar perste. Daar was hij dan. Kleine Sem, zijn armpje rood en dik van de stuwing maar oh wat is hij knap.

Ik kon direct zien dat het een kopie van zijn vader was. Breed van boven, smal van onder, mooie kaaklijn. Hij was af, helemaal compleet, alleen nog maar 314gram. Sem is geboren om 18:05 en gelijk lag hij veilig bij mij op de borst. Ik kon niet stoppen met huilen en mijn man zat naast me te brullen, en zeggen hoe oneerlijk dit is.

We hebben hem samen kunnen knuffelen, kussen en toespreken. De verloskundige liet ons even alleen. Wat een mama gevoel ging er door mij heen toen kleine Sem op mijn borst lag. Maar de gedachte van onmacht en oneerlijkheid namen het over, dat Sem nu al op mijn borst lag, ipv pas over 15-16 weken.

Ik moest nu nog bevallen van de placenta van Sem en hierna van Liz. Beiden kwamen ze niet. Ik verloor in totaal 1500cc aan bloed en stolsels. De verloskundige maakte zich zorgen, startte gelijk een infuus met nog meer weeën opwekkers. Maar de weeën bleven weg. Ik zei nog: nu wil mijn baarmoeder zeker niet meer, nu het MOET, doet die niks.

Toen kwam toch Liz, ze hebben de vliezen manueel moeten breken en moest flink persen. Ik had nog steeds maar 3 cm ontsluiting dus Liz moest door zo’n kleine opening naar buiten. Na flink persen kwam ons perfecte meisje ter wereld, om 20:39, 284 gram. Een meisje met een gave huid (doordat zij nog lang in de vruchtzak gezeten heeft) en precies zoals op de echo’s kwam ze ter wereld, handje bij de mond, duimpje omhoog.

Ons duimelotje. Liz was een exact kopietje van mij. ‘Net zo’n rond hoofdje als mama’, grapte mijn man nog.

Liz heeft hierna bij mij op de borst gelegen en Sem was bij papa. Liz ademde af en toe nog en dat was akelig. De verpleegkundige zei dat Liz hier niets van voelde en hier geen last van had, op dit termijn was dat deel van de hersenen nog niet ontwikkeld.

Direct daarna kwamen 2 anesthesisten me halen voor een curettage. 2 uur later kwam ik versuft terug. Liz leefde nog. Direct bij mij de borst, nog even veilig bij mama, is ze rustig heen gegaan.

Onze mooie kindjes, perfecte baby’s. Sem het kleine knappe eigenwijsje, en Liz, ons kleine prinsesje.

We hebben gekozen voor een wateropbaring, hierdoor bleven ze erg mooi en werd de huidskleur meer roze.

De dag erop is een dame van Stichting STILL geweest om samen met ons prachtige foto’s van Sem en Liz te maken. Zelf hebben wij ook veel foto’ gemaakt van ze, om zoveel mogelijk herinneringen te creëren en het moment dat ze bij mij de borst lagen direct na de bevalling vast te leggen.

16-04-2019
een paar dagen thuis. Sem en Liz worden opgebaard in het crematorium en elke dag bezoeken wij ze. Mooie afdrukjes van handjes en voetjes zijn gemaakt. Ik ga een mooie ketting laten maken met hun afdrukjes erin. Voor altijd dicht bij mijn hart. De crematie is geregeld. De ruimte word omgeven door witte ster ballonen en na de crematie, die in besloten kring is, laten we alle een ballon los, de hemel in.

Ik heb het zwaar, elke dag word ik huilend wakker en ga huilend te bed. Op hun kamertje heb ik een gedenk hoekje gemaakt voor ze en in de kast beneden ook. Ik hou de dekens waar ze in gelegen hebben stevig tegen me aan. Tranen over mijn wangen, de gevoelens van pijn, en oneerlijkheid gaan er door mij heen.

De pijn is niet te omschrijven. De buitenwereld wil mij graag begrijpen en ze willen zoveel mogelijk langs komen, maar ik wil alleen maar rust en bij mijn twee kleintjes zijn. Gaan slapen en even weg zijn van deze wereld. In mijn dromen hoop ik mijn kleintjes te zien.

Wat heeft het leven nog voor zin zonder mijn twee kleintjes, mijn kostbaarste bezit? Nergens meer heb ik zin in, wil niet naar buiten want om mij heen zie ik alleen maar mensen, gelukkig lopend achter de kinderwagen.

Mijn man verwerkt het anders dan ik. Hij gaat er juist wel even uit en zoekt veel afleiding. Dat frustreert mijn soms. Inmiddels heb ik de huisarts benaderd om een psycholoog in te schakelen, dit op aandringen van mijn man, die bang is dat ik dit niet verwerkt krijg.

Zoveel vragen gaan er ook door mij heen. Had dit voorkomen kunnen worden? Ik moet nu nog niet denken aan een volgende zwangerschap, maar als ik hieraan denk word ik al angstig. Stel dat dit nogmaals voorkomt. De gynaecoloog in Nijmegen heeft beloofd direct een cerclage te plaatsen met 12 weken dan. Ik wil ook niet meer in mijn eigen ziekenhuis vervolgd worden maar in Nijmegen, dan maar 1 uur rijden. De artsen daar zijn zo fijn, en hebben alles voor mij gedaan. Hebben een luisterend oor geboden en heeft met een heel team aan mijn casus gewerkt.

Het vertrouwen in mijn lichaam is weg. Totaal verdwenen. Het vertrouwen in mijn eigen ziekenhuis ook, waarom hebben ze nooit mijn cervix lengte gemeten en waarom namen ze mij niet serieus bij zulke klachten? Dat zijn zorgen voor later, nu eerst een mooi afscheid regelen voor onze kindjes en nog zoveel mogelijk tijd die wij nog hebben, met ze doorbrengen.

Ze knuffels en kusjes geven en toespreken hoeveel mama en papa van ze houden en hoe trots wij zijn op ze.

Dit was mijn verhaal. Over mijn zwangerschap maar vooral over mijn sterren kindjes Sem en Liz.

Allebei nog twee uur geleefd: Sem geboren om 18:05 uur en overleden om 20:15 uur. Liz geboren om 20:39 uur geboren en overleden om 22:45 uur. Wat waren ze sterk. Ik ben een mama, mega trots. Een mama van kindjes die ik helaas niet kan verzorgen, opvoeden en knuffelen en vasthouden. Maar het blijven altijd mijn kindjes, een warm plekje in mijn hart.

Sem* & Liz*
Beiden geboren op 12-04-2019
✩ Beiden overleden op 12-04-2019 ✩

Please follow and like us: