Sem* & Evi | TweelingEngeltjes

Sem* & Evi

Ik ben inmiddels al weer even lid van de besloten FB groep TweelingEngeltjes, maar had nog niet de rust gevonden om ons verhaal hier te delen. Ik merkte dat die behoefte er wel was en nu 2018 bijna ten einde loopt, leek dit me een mooi moment.

Ons geluk kon niet op toen in december 2017 bleek dat ik zwanger was van een tweeling. Er werd direct na de eerste echo al verteld dat een tweelingzwangerschap meer risico’s met zich mee brengt, maar dat het in de meeste gevallen gewoon goed gaat. Daar gingen we dan ook vanuit, tot we in april 2018 van onze roze wolk donderden.

Een maand eerder tijdens de 20 weken echo was al gebleken dat de kans op een vroeggeboorte nog groter was dan normaal gesproken bij een tweelingzwangerschap, dit vanwege een verkorte baarmoedermond. Hierop werd ik doorverwezen naar het UMCG waar ik uiteindelijk met een pessarium en het advies om het rustiger aan te doen weer naar huis ben gegaan. Dit nadat ik de gynaecoloog nog had gevraagd hoe groot hij de kans achtte dat de bevalling al vlot zou beginnen, maar die kans leek hem niet zo groot. Misschien wist ik toen onbewust al dat het niet goed zou komen. Drie weken later bleek dat namelijk het geval, ik vertrouwde het niet helemaal en mocht ’s avonds voor de zekerheid nog even langs komen in het ziekenhuis. Daar aangekomen veranderde de situatie snel en lag ik ineens met gillende sirenes in de ambulance richting Utrecht.

Eenmaal in Utrecht direct begonnen met weeënremmers. Vervolgens midden in de nacht de artsen aan mijn bed gehad en besproken wat de kansen waren mocht de bevalling doorzetten. En nadat we hadden uitgesproken dat ze er alles aan moesten doen, wat ethisch gezien verantwoord was, kreeg ik de eerste longrijpingsprik. De volgende dag werd het al behoorlijk spannend, maar uiteindelijk namen de weeën bij 9 centimeter ontsluiting weer af en kon ook de tweede longrijpingsprik zijn werk doen. Uiteindelijk zijn Sem en Evi op 13 april 2018 geboren, na een zwangerschapsduur van 25 weken. Sem huilde direct, ademde zelfstandig en had goede scores, bij Evi ging het allemaal wat moeilijker. Nadat Sem was geboren, liet haar placenta los en hierdoor heeft ze het moeilijk gehad.

Beiden zijn direct na de bevalling meegenomen en we mochten de eerste uren niet naar ze toe. Waar we in de dagen voorafgaand aan de bevalling alles op ons af hebben laten komen, was dit het eerste moment waarop ik angst heb gevoeld.

En zo waren we van de één op andere dag ineens ouders van onze twee kleine kanjers. We waren er mentaal nog niet op voorbereid, het was onwennig en onwerkelijk, maar wat waren we trots op Sem en Evi! We hadden nog nooit zulke kleine baby’s gezien en dan zijn het ineens je eigen kinderen die daar in een couveuse liggen. De verpleegkundigen hebben ons goed geholpen in dit proces, dankzij hun hulp werden we beetje bij beetje steeds iets zekerder. Hier ben ik ze achteraf enorm dankbaar voor, dankzij hun begeleiding hebben we in de korte periode dat Sem bij ons mocht zijn toch voor hem kunnen en mogen zorgen.

Waar we in eerste instantie grote zorgen om Evi hadden, bleek het uiteindelijk Sem te zijn die het niet zou halen. Een week na de geboorte grapte de kinderarts nog dat alle baby’s wel zoals Sem mochten zijn. Maar twee dagen na dit gesprek met de kinderarts viel Sem ineens erg veel af, dit was achteraf het eerste signaal dat het niet goed ging. Omdat er verder geen tekenen waren dat er iets niet in orde was, werd dit nog als onschuldig beschouwd.

Een dag later bleek echter dat het helemaal mis was, de maagsonde van Sem had zijn maag geperforeerd. Hij is hier in de nacht van zondag op maandag direct aan geopereerd en het was maar de vraag of hij de operatie überhaupt zou doorstaan. Wij sliepen die nacht in het ziekenhuis en elke keer als we voetstappen op de gang hoorden, waren we bang dat het de arts was die slecht nieuws kwam vertellen, uiteindelijk kwam na ruim 2,5 uur het verlossende bericht dat de operatie was geslaagd! Helaas kregen we in ditzelfde gesprek al de volgende klap te verwerken, Evi was ziek geworden en de artsen waren bang voor NEC.

Gelukkig ging het de dagen erna al weer vlot de goede kant op met Evi en werd al snel duidelijk dat het gelukkig niet om NEC ging. Ook met Sem ging het de dagen na de operatie weer langzaam de goede kant op en we durfden heel voorzichtig weer aan de toekomst te denken, tot er op donderdag een MRI scan van zijn hersenen werd gemaakt en de uitslag keihard was. Doordat alle voeding door de maagperforatie in de buikholte terecht was gekomen, hadden onder andere zijn hersenen door tekort aan vocht ernstige schade opgelopen. Deze schade was dusdanig ernstig dat we het advies kregen om de IC-behandeling van Sem stop te zetten. Die middag hebben we de moeilijkste beslissing uit ons leven gemaakt, uit liefde voor Sem.

De dagen na dit gesprek zijn we wederom ontzettend goed begeleid door het ziekenhuis. Er is een fotograaf van Make a Memory langs geweest, we kregen de tijd om onze familie langs te laten komen om afscheid te nemen en we hebben zelfs met z’n vieren op de NICU geslapen. Uiteindelijk is op zondag de beademing van Sem stop gezet en heeft hij nog zes uur bij ons gelegen voor zijn hart er mee stopte. Hij bewees maar weer eens hoe sterk hij verder was! Stiekem was ik hier best nog wel een beetje trots op, al gunde ik hem zijn rust ook.

De volgende dag zijn we samen met Sem naar huis gegaan en is hij de hele week bij ons thuis geweest. Aan het einde van de week moesten we definitief afscheid van Sem nemen, het afscheid was verdrietig, maar ook mooi. Precies zoals we het in gedachten hadden, samen met de mensen die ons het meest dierbaar zijn. Mijn zwager uit Australië was overgekomen om er bij te zijn, ook heel fijn dat hij er was.

Onze dochter heeft uiteindelijk 18 weken in het ziekenhuis gelegen voor ze eindelijk mee naar huis mocht. En hoewel dit de meest heftige en verdrietige periode uit ons leven is geweest, denken we altijd met een speciaal gevoel terug aan onze tijd in Utrecht. In de eerste plaats natuurlijk omdat we in de periode hier als gezin compleet zijn geweest, maar ook vanwege het feit dat we ons er thuis zijn gaan voelen. Zowel in het ziekenhuis als in het Ronald McDonald huis. We hebben de gastvrijheid van het Ronald McDonald huis mogen ervaren en dan de artsen en verpleegkundigen in het ziekenhuis, die er alles aan gedaan hebben om Sem en Evi een toekomst te geven. Helaas mocht het voor Sem niet zo zijn, voor we goed en wel beseften dat we ouders waren geworden van onze twee kanjers, moesten we alweer afscheid nemen van Sem.

Sem* & Evi
Beiden geboren op 13-04-2018
✩ Sem overleden op 29-04-2018 ✩

Please follow and like us:

Reageren = lief

This function has been disabled for TweelingEngeltjes.