Het voelt soms als de dag van gisteren en soms lijkt het al een eeuwigheid geleden. Vaak gaat het goed met ons. We hebben de draad weer zo goed mogelijk opgepakt. Er zijn zelfs gelukkige momenten en soms komt er weer een klap. Geheel onverwacht, maar juist die klappen doen pijn. Rake klappen…
Mijn man en ik wisten al snel dat we voor nog een kindje wilden gaan. Nadat we groen licht hadden gekregen van de gynaecoloog zijn we bewust weer aan de slag gegaan. Ontzettend fijn, maar tegelijkertijd ook doodeng.
Ik kreeg al snel na mijn eisprong allemaal kwaaltjes. Ik was moe en misselijk. Ik had zware borsten en lage rugpijn. Ik had goede hoop. Zeker toen de PMS niet om de hoek kwam kijken. Ik voelde me goed. Geen teken van een naderende ongesteldheid. Ik droomde over positieve zwangerschapstesten en stiekem begon ik te fantaseren over een broertje of zusje voor onze zoons.
Veel te vroeg begon ik met testen. De testen bleven akelig wit. Ik was teleurgesteld, maar ik had nog altijd hoop. Tot gisteren dan. De zwangerschapstest van die ochtend was wit. Ik heb de test zelfs uit elkaar gehaald om te zien of er niet ergens toch een heel licht streepje te zien was. En toen gebeurde het. Ik kreeg buikpijn. Ik wist genoeg. Ik ga ongesteld worden. Ik heb gehuild. Ik had zo’n goed gevoel! Dat was klap één van die dag.
We besloten met onze honden te gaan wandelen. Even een bezoekje brengen aan de jongens. Ook bij hun graf heb ik gehuild. Ik had ze zo graag een broertje of zusje willen geven.
Na een fijne wandeling besloten we in de tuin nog even te genieten van de zon. Al snel ging de telefoon. Mijn moeder. “Je nichtje is bevallen van een gezonde dochter”, vertelt ze. Slik… ik vraag met oprechte interesse of alles goed is gegaan. Omdat de hartslag van het kindje sinds een paar dagen erg hoog was is er door de artsen geen risico genomen en is ze, na het spontaan breken van de vliezen, met een keizersnede gehaald. Het is een flinke dame met een kop zwart haar. Haar hartje doet het goed en ook met mijn nichtje gaat het goed.
Als ik heb opgehangen komt het besef. Mijn nichtje heeft een dochter. Ze heeft een levend kind. Zij wel… Ze was maar twee weken verder dan ik. Morgen zou ik 34 weken zwanger zijn geweest. Onze zoons hadden nog druk moeten trappelen in mijn buik. Ik zou nog nesteldrang moeten hebben en na moeten denken over mijn vluchtkoffer. In plaats daarvan hebben wij onze kinderen moeten begraven. Ik kan ze nooit meer vasthouden. Nooit meer kussen en knuffelen. Ik kan ze niet voeden. Niet in bad doen en hun luiers niet verschonen. Mijn handen zijn leeg en die van mijn nichtje zijn vol. Ik denk terug aan de dag dat we aan onze familie vertelden dat we zwanger waren. We wisten niet van elkaar dat we zwanger waren, maar we hadden allebei bedacht om onze oma te verrassen op haar verjaardag met het blijde nieuws. Het was zo mooi! Samen zwanger! Onze kinderen zouden leuk met elkaar gaan spelen. Net als wij dat vroeger deden. Nu hebben we allebei kinderen, maar zullen ze nooit met elkaar kunnen spelen. De tranen stromen over mijn wangen bij dat besef.
Toch besluit ik iets te doen wat in mijn ogen moet, maar ook heel dubbel en moeilijk is. Ik besluit mijn nichtje en haar man een bericht te sturen om ze te feliciteren. Na een aantal keer slikken bel ik mijn oom en tante. Zij zijn voor de eerste keer opa en oma geworden. Ik feliciteer ze en ik hoor ze vertellen over een wolk van een baby die het ook nog eens heel goed doet. Nadat ik heb opgehangen beginnen de tranen weer te stromen en ze stromen nog.
Ik ben blij voor mijn nichtje en haar man. Althans, dat probeer ik oprecht te zijn, maar het doet pijn. Het doet zo’n pijn! Het is zo oneerlijk! Zij wel en wij niet…
Dit is niet zo maar een rake klap. Dit is een knock-out.
