Wij zijn in 2007 getrouwd en wilden graag direct aan de kinderwens beginnen. Want een groot gezin was onze droom. Tot we in 2008 te horen kregen dat het op natuurlijke wijze niet zou lukken, de droom spatte even uiteen. Maar na opzoeking wisten we dat via IUI, IVF of ICSI het toch zou kunnen lukken. Gestart met 4 pogingen IUI, maar helaas niet gelukt. Dan hebben we 3 pogingen IVF gedaan, ook deze niet gelukt. We hadden veel eitjes, maar niet van al te goede kwaliteit na bevruchting.
Toen zijn we naar een ander ziekenhuis gegaan. Daar nog een poging IVF en anders direct ICSI. Poging 4 gelukt en zwanger van een tweeling. Alle echo’s zagen er goed uit en op de 12 weken echo bleek dat ze beiden overleden waren. Toen heb ik een curettage moeten laten doen omdat mijn lichaam dit niet doorhad. Na 6 weken terug gestart met eerste poging ICSI, deze lukte ook niet. Gesprek met de specialist en deze stuurde ons door naar een professor.
Derde ziekenhuis misschien meer geluk. Omdat het ons laatste volledig terugbetaalde poging was, hebben ze er alles aan gedaan om deze te doen slagen. Infuus op voorhand, aspirine innemen,…. En ja hoor, deze poging was een succes! Zwanger en ook weer van een tweeling. Echo’s en controle was goed, vanaf week 7 mocht ik terug naar eigen gynaecoloog.
Daar alle echo’s en controles in orde. Oh wat waren we blij, en zeker na week 12. Toen zijn we stilletjes beginnen hopen en dromen en aan de uitzet begonnen. 20 weken echo liet zien dat we een dochter en zoon mochten verwachten!! Een koningswens.
Week 21 had ik ineens een vreemd gevoel in onderbuik, mochten op controle gaan. Allebei zeer zenuwachtig. Op controle bleek dat vruchtzak van Mirre uithing en dat ik wat vruchtwater verloor. Direct in het ziekenhuis blijven met platte rust. Alle echo’s lieten zien dat ze het beiden goed deden, zowel hun hartslag, als beweging en vruchtwater. Op donderdag (dag 4) veel last van mijn heupen en onderrug, yep, mijn weeën waren begonnen.
Gynaecologe kwam en meldde dat er niets aan te doen was, termijn te kort maar mocht zeker geen pijn lijden. Maar bevalling werd er een op natuurlijke wijze wegens het verwerkingsproces. Na enkele uren niet meer houdbaar en werd ik naar verloskamer gebracht. Tweemaal is er geprobeerd om een epidurale te zetten, maar dit mislukte.
Eerst werd Mirre geboren, stil, ons dochter! Tien minuten later kwam Finn eraan met een schreeuw, onze zoon. Zo mooi, maar oh zo klein. Fier, verdriet alles passeerde de revue.
De verloskundige heeft ons nog tijd gegeven om te genieten, foto’s te maken. Nadien maakte zij voor hun de wensdoos. Hierin zaten foto’s, afdrukjes van handen en voetjes, een dekentje, kaartje met tekst.
Toen moesten we ineens alles en iedereen afbellen en in plaats van een babyborrel organiseren werd het een crematie! Ze zijn samen gecremeerd en mee naar huis gekomen waar ze hun plekje hebben.
Moeilijk, verwarrend en verdrietig, maar met hulp van familie en psychologe zijn we er stilletjes uit aan het komen.
Een trotse mama ??
Mirre* & Finn*
Beiden geboren op 14-08-2014
✩ Beiden overleden op 14-08-2014 ✩
