Oktober 2015 hadden wij een positieve zwangerschapstest in onze handen. Joepie, eindelijk zwanger. Na een paar weekjes konden we naar de gynaecoloog gaan. Nog voor we naar binnen gingen wist ik, het zijn er twee. En jawel hoor, twee kloppende hartjes te zien. Oh zo speciaal, mijn mama is een tweeling en nu verwacht ik ook een tweeling. Het dromen kon beginnen. De volgende echo zagen we dat een kindje minder snel groeide dan het ander. Extra controle naar UZ Gent, verdict: ongelijk verdeelde placenta en het enige wat we konden doen was hopen dat beide sterk genoeg waren. Maar echo na echo groeiden ze beide, kregen we al een deel van hun karakter te zien. 16 weken echo, weer wist ik het zijn meisjes, en de gynaecoloog bevestigde dit dan ook. Nog meer dromen en wensen.
19 weken de misselijkheid was eindelijk weg. Joepie dacht ik. Tot de dag nadien rugpijn begon. Pfff nu krijgen we dit, maar goed alles voor mijn kleine meiden. De rugpijn werd steeds erger en meer. Zaterdag dan maar eens naar de huisarts van wacht. Bekkeninstabiliteit. Naar mijn gevoel klopte dit niet, maar goed dinsdag hadden we toch een afspraak bij de gyn., ik zal het wel even volhouden.
Maandag werd ik wakker met een kletsnatte onderbroek. Alle alarmbellen in mij gingen af. Dit is niet juist. Naar het UZ Gent. Daar heeft het nog lang geduurd eer ik op onderzoek kon komen. De assistent van de gyn. nam wat testen af en keek al eens op de echo. Uit de testen kwam dat het vruchtwater was en ze haalde er een gyn. bij. Zij keek naar mijn gevoel erg lang en zei dat ze eerst met een collega wou overleggen. Daar lag ik dan vol rugpijn, niet wetend wat er aan de hand was en vreesde voor het ergste. Eindelijk kwam de gyn. terug, ze zette zich neer op een stoel en ze begon te vertellen.
De helft heb ik niet eens gehoord, alleen “sorry, vandaag of morgen zal je bevallen. Je hebt gescheurde vliezen, tts en beide kindjes zitten in de problemen”. Overlevingsmodus aan en ik kwam de dag door in een soort van waas. Om 19 uur zijn mijn vliezen volledig gebroken. Om 19:20 uur bevallen van Kira, die gestorven was tijdens of voor de bevalling. Om 19:25 kwam Melika die de strijd na een paar minuten ook moest opgeven. Beide kindjes werden in een doek gelegd en pasten samen in de handen van mijn man.
Wat waren ze klein, maar oh zo perfect. Alles was aanwezig, maar te klein om deze grote wereld aan te kunnen. Ze mochten mee naar mijn kamer, na een lang afscheid hebben ze hen meegenomen. Ik mocht hen altijd zien als ik wou, maar ik had afscheid genomen en het was goed. De volgende week overleefde ik nog steeds in mijn overlevingsmodus. Zaterdag een prachtige dienst gehad van UZ Gent. s’Avonds mochten we ze gaan halen bij het crematorium. En natuurlijk loopt er een tweeling op straat als we er om gaan rijden. Pfff wat is het oneerlijk.
Toen kwam het besef, mijn buik is weg, ik ben niet meer zwanger, mijn meisjes zijn weg. Een week later hevige bloedingen. Hup terug naar ziekenhuis, restweefsel die is blijven zitten door de vroeggeboorte. Ook dat nog. Ik kreeg pillen mee om mijn baarmoeder te laten samentrekken zodat het er zelf uitkwam. Maar helaas had het een omgekeerd effect. Ik verloor alleen maar meer en meer bloed. 3 keer flauwgevallen, uiteindelijk de ambulance gebeld en een spoedcurretage. En natuurlijk lag ik op dezelfde kamer als bij de bevalling. Een maand later terug controle, en ja nog steeds restweefsel. Nu een geplande curretage onder epidurale. Maar deze sloeg niet aan dus toch volledige verdoving. Dezelfde dag mocht ik naar huis. De volgende dag opgestaan met barstende hoofdpijn die enkel over ging door plat te liggen. Het was weekend dus geen probleem. Maandag had ik een mondelinge examen, dus ik met de auto naar Antwerpen. En dat was het domste dat ik kon doen. Daar hoofdpijn en misselijk, ik geraakte niet meer zelf thuis. Maar ik had wel mijn presentatie gegeven. Opgehaald en naar het ziekenhuis gebracht. Verdict: Een wondje in mijn rug waar hersenvocht uitlekte. Een bloedpatch gezet en het was onmiddellijk over.
4 maand na de bevalling nog een laatste controle voor restweefsel. Gelukkig eindelijk goed nieuws. Ik was volledig gezond verklaard en we mochten weer proberen zwanger te worden. De eerste maand een enorme teleurstelling, niet zwanger. Het enige wat ik wou, wat mij interesseerde was zwanger zijn. Gelukkig een maand nadien een positieve zwangerschapstest. Met een klein hartje naar de gyn., 1 kloppend hartje. Met 16 weken zag de gyn. dat het kindje wel erg klein was. Hup terug naar UZ Gent voor extra controle. Maar alles was in orde.
Echo na echo groeide dit kindje goed. Elke keer we dachten, nu komt het goed we mogen gelukkig zijn kreeg ik een bloeding. De angst was er terug. Maar telkens gerustgesteld dat het in orde was. Op 37,6 weken kwam ons Regenboogje ter wereld, een klein mooi meisje. In plaats dat we mochten genieten maakte die kinderarts van het ziekenhuis ons bang. Zo klein bij dit termijn is niet normaal, ik ga toch extra onderzoeken doen. Ik mocht bij de onderzoeken bij zijn, maar je kreeg niets uit die dokter. Hij kon ook slecht Nederlands spreken. Maar de laatste dag toch te horen gekregen dat alles in orde is. Bij de controle bij gyn. kreeg ik te horen dat mijn placenta niet 100% in orde was wat het klein kindje verklaart.
