Het was 6 december 2014 en ik had een positieve zwangerschap test. Ontzettend blij waren wij.
We waren al 3 kindjes verloren. 3 jongens, dus er was ook een stukje angst. Na de onderzoeken kwam eruit dat het chromosoom van jongens niet goed matchte met dat van mij. Dus de conclusie luidde: je kan geen jongens dragen. Al vroeg had ik het gevoel dat het een tweeling was. Dit werd bevestigd op de eerste echo. Ik was toen 11 weken en 3 dagen zwanger. Ontzettend blij, maar ook ontzettend bang. Wat als het 2 jongens zijn? De echo om het geslacht te kunnen zien had ik met 16 weken.
Helaas kregen wij verdrietig nieuws. 1 baby was overleden, het was een jongetje. 1 baby deed het super goed, dat was een meisje. Verslagen gingen wij naar huis. Hoe kan dit? Waarom gebeurt dit? Onze kleine jongen… zover gekomen. Hij is met 15.2 weken overleden. Ons meisje deed het geweldig goed. Ze is gezond geboren met 38.5 weken. Toch had ik het de eerste weken moeilijk. Hier zouden 2 baby’s horen te spartelen en te brabbelen. Ik stortte mij volledig op onze dochter. Knuffelde haar extra en genoot volop van haar.
1 januari 2016 een positieve test. Wij wouden zo graag een zusje voor ons meisje willen. Ja een zusje, want jongens waren immers uitgesloten. Toch sterk het gevoel dat het er weer 2 waren. En deze gevoelens bleken te kloppen. Ontzettend in onzekerheid gezeten, want ja, waren het meisjes? Dan was de kans groot dat het goed ging. Waren het jongens? Dan zou het waarschijnlijk foute boel zijn. Elke echo was goed, ik was blij en gerustgesteld. Ze zaten er nog, dus het zouden wel meisjes moeten zijn. Bewust de echo om het geslacht te kunnen zien iets later laten doen. Met 17.5 weken een echo. De mevrouw die de echo deed werd stil, ik durfde niet te kijken, maar wist dat het fout was. Is er 1 overleden vroeg ik voorzichtig. Haar gezicht betrok, ze wist niks uit te brengen. Ik keek, en zag het! Het beeld dat ik nooit meer vergeet.
Een beeld van 2 prachtige kindjes, die opgehouden waren met leven. 2 volmaakte baby’s, die stil lagen en waarvan er geen hartjes meer te zien waren. Het spijt me zei ze, willen jullie hun geslacht weten? Ik weet het al, zei ik. Het zijn 2 jongens, dat kan niet anders. En inderdaad het waren 2 prachtige jongens. Vol ongeloof en ontzettend verdrietig gingen wij naar huis. Het vertellen aan onze familie was een hel. Iedereen huilde. Onze dochter kwam bij ons en glimlachte, mama verdrietig? Ja pop, mama is verdrietig. Ze knuffelde mij, die liefde die ik toen voelde, was zo groot zo overweldigend. Die kleine armpjes om mij heen. Met 18 weken zijn ze bij ons weggegaan. Onze dochter voelde dit en zei, mama? Baby weg hé. Zo bijzonder hoe zo’n kleintje dit aanvoelt.
2017 weer een positieve test. Het voelde als 1 kindje. Dat was gelukkig zo. Ik zeg gelukkig want zo had ons kindje een grotere overlevingskans en werd ik niet weer geconfronteerd met een tweeling. Het bleek wel een jongetje te zijn. Angst, zo veel angst hebben wij gehad. En terecht want ik kreeg cholestase en hij is na 49 uur weeën op 37 weken met een spoedkeizersnee gehaald. Onze jongen was zo sterk, hij heeft er mogen komen. Artsen stonden versteld en voor een raadsel.
Het eerste wat onze dochter zei toen ze hem zag was: ah mama! Daar is mijn broertje weer. Zo’n kippenvel moment. Die was ook bij mij in je buik hè mama, dat is wat ze zei. Ze is er van overtuigd dat ze samen in mijn buik hebben gezeten, tegelijkertijd. En die gedachte vind ik ergens ook heel mooi.
Onze kindjes zitten bij ons in ons hart. Ze zullen nooit vergeten worden. Onze sterretjes. Ik hou van jullie❤.
Luca* & Lars*
✩ Overleden en geboren op 15-07-2016 ✩
