Kenji & Xavi*

20 december 2017, wauw! Een positieve test. Nu al? Ja! Nu al! Met Kerstmis verteld aan onze ouders, wij zijn zwanger! Wat een vreugde. Op 2 januari 2018 volgde de eerste afspraak bij de verloskundige. Ik was zenuwachtig, ik was namelijk extreem ziek, en voelde me anders dat tijdens de zwangerschap van onze oudste dochter. De verloskundige bleef even naar het scherm kijken en ik zag een kleine glimlach op haar gezicht. Ik zag het al. Twee kloppende hartjes!

Mijn hart ging tekeer, een tweeling, wij! Maar, hoe dan? Ze vertelde ons dat het een tweeling was, maar ze wilde dat we zo spoedig mogelijk naar het ziekenhuis zouden gaan.

Een paar dagen erna volgde de echo in het ziekenhuis. Gefeliciteerd! Jullie zijn in verwachting van een eeneiige tweeling. De tweeling deelt de placenta, maar ze hebben allebei hun eigen vruchtzak! We kregen een hele uitleg over de eventuele gevolgen hiervan. Op dat moment hoefden wij ons geen zorgen te maken, de kans was aanwezig dat het ene kindje wat groter dan het andere kindje zou zijn, maar dit zou na de geboorte goed komen.

Ik moest elke twee weken op controle in het ziekenhuis en ik kreeg ook elke keer een echo.

Alles verliep goed, wel was ik erg ziek. Het waren zware, warme, heftige maanden, maar de kinderen deden het perfect en daar ging het om! Ze zagen dat het twee jongetjes waren! Wauw, wat waren wij blij, want we hadden al een dochter! Het inrichten van de babykamer kon beginnen. Twee bedjes, een grote commode, twee Maxi Cosi’s, alles haalden we in huis. De tweelingkinderwagen was binnen, ik was er klaar voor.

Op de echo’s zagen ze een kleine groeiachterstand van het bovenste kindje, maar dit zou minimaal zijn, ze zaten rond 32 weken en allebei al rond de twee kilo!

Ik werd wakker en voelde me raar. Ik voelde geen leven meer. Maar ik was de dag ervoor nog op controle geweest, dus dat zal vast niet. In deze periode moest ik om de dag even op controle, in verband met mijn bloeddruk. Na een paar uur greep ik naar de telefoon. Wietske, bel toch maar even dacht ik.

Ik voel geen leven meer vertelde ik en ik moest komen. Een vriendin van mij reed even mee, want manlief was nog werken; en ach, het zal vast niets ergs zijn. Ga maar even liggen zei de gynaecoloog, en dat deed ik. Ze keken naar het scherm en ik zag een kloppend hartje, oké baby A was in orde, nu baby B nog. Inmiddels kwam er een andere zuster naast mij zitten, achteraf begreep ik waarom.

Wij gaan even uw eigen dokter oproepen vertelde ze me, die kan het vast beter zien.

Ik keek mijn vriendin aan en zei: het is niet goed, ik zie geen vruchtwater meer om hem, hij is dood.

De dokter kwam, pakte mijn hand, en zei heel zacht: het is verschrikkelijk, je kindje is overleden. Ik schreeuwde, nee dat kan niet, ik ben 35 weken zwanger! Hij leeft nog! Nee, hij is overleden. Hij heeft zelfs geen vruchtwater meer. Wat ik toen voelde, kan ik niet opschrijven, alsof je hele lichaam leeg wordt gezogen.

Ik moest mijn vriend bellen, die was aan het rijden, ik vertelde rustig dat hij naar het ziekenhuis moest komen.

Op dat moment keken ze naar het levende kindje, en er ontbrak paniek uit.

Mijn vriend kwam inmiddels binnen, en kreeg nog voordat we elkaar konden troosten en omhelzen, te horen dat er een kindje was overleden, en ik met spoed geopereerd moest worden.

Het ging niet goed met het andere kindje!

De kleren werden van mijn lijf getrokken, ik kreeg door de gangen heen een infuus ingeprikt, ze renden met 5 man mij door de gangen heen. Ik kwam op de operatiekamer en daar stonden, zoals mijn vriend had geteld, 11 man klaar om onze kinderen te halen. Ze wilden mij onder volledige narcose brengen, ik heb geschreeuwd, gesmeekt of ik alsjeblieft een ruggenprik mocht! Ik wilde mijn kinderen geboren zien worden!

We proberen het een keer mevrouw, en anders heeft u echt pech. Het lukte, wat fijn, maar er was geen tijd om het in te laten werken, de hartslag van ons kindje viel weg.

Ik heb heel veel gevoeld op dat moment. Het was het meest pijnlijke ooit, maar ik had het ervoor over. Daar kwam Kenji, mijn mooie sterke ventje, meteen door met de kinderarts en mijn vriend. Ik heb hem een seconde gezien.

Toen kwam Xavi, mijn mooie held. Hij was prachtig, ik mocht hem vasthouden. Hij was nog zo warm, hoe had dit kunnen gebeuren. Ruim twee kilo, alles erop en eraan. Tien vingertjes, tien teentjes, en hij was een kopie van zijn broer.

Ik hield hem die uren bij me, tot ik na een tijdje naar de couveuse-afdeling werd gebracht. Daar zag ik mijn vriend weer voor het eerst. Verschrikkelijk, wat een verdriet, we waren kapot. Ik zag Kenji toen voor het eerst echt goed, hij lag in de couveuse.

De familie kwam, wat een verdriet, en wat tegenstrijdig om ze allebei bij me te hebben.

Die nacht was de ergste nacht van mijn leven. Ik had ontzettend veel pijn, een infectie aan mijn longen opgelopen van de operatiekamer, en allebei mijn kindjes lagen bij me. Gelukkig was Make a Memory er om foto’s van beiden te maken, het zijn prachtige foto’s geworden. Die week ben ik geleefd. Ik heb de crematie geregeld samen met mijn vriend en zorgde ondertussen voor mijn andere kindje. Het afscheid was prachtig. Overal vlinders, een prachtig mandje, mooie muziek, mooie gedichten en we hebben buiten vlinders uitgelaten.

Nu ik dit schrijf, zijn we 10 weken verder. Kenji ligt kloppend tegen me aan, en Xavi staat in zijn urn tegenover me.

Ik zal mijn best doen, een goede moeder te zijn voor mijn kinderen, een goede vrouw te zijn voor mijn vriend, een goed familielid te zijn voor mijn familie, en een goede vriendin te zijn voor mijn vrienden.

Ik zal ervoor zorgen zo gelukkig mogelijk te worden, en te maken,
Maar ik zal nooit meer echt gelukkig zijn.
Dit verlies is ondraagbaar.
Je leert ermee leven, maar het verdriet en gemis blijft altijd.

Kenji & Xavi*
Beiden geboren op 10 juli 2018
✩ Xavi vlak voor zijn geboorte overleden ✩

Please follow and like us: