Zwanger zijn, wat moet zijn een tijd van geluk, is niet vanzelfsprekend meer voor ons.Wij zijn Wijnand en Nicole al trotse ouders van een zoon Jesse. Na de beslissing weer een volgend kindje te willen, werden we al snel geconfronteerd met het feit dat dit dus niet altijd maar vanzelfsprekend is, want in de zomer ’99 liep dit uit in een miskraam in de 12e week. Veel verdriet van gehad maar toch gelijk doorgaan voor een volgende poging. En we hadden “geluk” al snel weer zwanger, dus snel voor een echo want we wilden wel weten of het nu vanaf het begin goed zou gaan. En wat zagen we, het waren er TWEE, nooit op gerekend natuurlijk maar we waren er vreselijk blij mee. Alleen toen begon het medische verhaal, veel bloedingen gehad, veel stress en verdriet, gaat dit wel goed?
Elke keer bij de echo’s werd verteld ‘’Nee, ze groeien goed door.’’ De zorgen bleven, maar in de 4e maand begonnen we toch ook te hopen dat het goed zou blijven gaan want waarom zou ons dit weer gebeuren? Een week later weer een bloeding, dus weer naar het ziekenhuis, en dan is er iets te zien op de echo een grote zwarte vlek. Dus naar Nijmegen het academisch ziekenhuis, 3 dagen van hoop en wanhoop. Ze zullen het vast niet goed hebben en deze kindjes gaan het wel redden.
Maar in Nijmegen was het al snel duidelijk de gynaecoloog vertelde ons erg netjes: “dit is niet met het leven verenigbaar.” Dan wordt definitief de grond onder je voeten weg geslagen. Je probeert in sneltreintempo te denken, wat kunnen ze doen, het is nog zo klein en de wetenschap kan tegenwoordig zo veel. Maar dat was allemaal niet nodig, want het zijn TWEE kindjes en het risico voor het gezonde kindje is veel te groot. Dan begint pas door te dringen dat dit kindje het eind van de zwangerschap kan halen, ik kijk die gynaecoloog aan of die niet goed wijs is. Een kindje met zo’n afwijking, nou ja wat stelt het eigenlijk voor, hij kan niet plassen dat is het in het kort, een vlies, klep, of verklevingen in de plasbuis, en dat heeft zulke vergaande consequenties voor het vervolg in de ontwikkeling van de zwangerschap.
Maar voordat doordringt wat het werkelijk allemaal gaat inhouden sta je al weer buiten met een hoofd vol vragen en een hart vol pijn en wanhoop. Over 4 weken terug komen wordt je verteld, voor al uw vragen en verdere controle want interessant ben je dan wel in zo’n academisch ziekenhuis. Thuis gekomen begint de wanhoop pas goed door te dringen en na een paar dagen beginnen de ‘’waaroms’’ waar je geen antwoord op krijgt, niemand die je kan helpen, iedereen luistert naar je verhaal maar niemand die een wonder kan verrichten. Mensen die niet weten wat ze met je verhaal aan moeten en het “vervelend” voor je vinden, kwaadheid op alles en iedereen. Verdriet om een kindje wat niet bij ons kan blijven, verdriet om je andere kindje wat je voor je gevoel nu al te kort doet, dan keuze’s maken wat is het beste voor dit kind, net of wij daar over kunnen beslissen. Want ik hoopte dat het voortijdig in mijn buik zou overlijden, en bij me zou blijven daar waar het hoorde te zijn tot het eind van de zwangerschap.
Je bent constant je gevoel aan het bij stellen dood-leven / hoop-wanhoop om gek van te worden. Maar ook nu blijkt bij 5 maanden dat dit kindje toch doet wat hij zelf wil. Het groeit redelijk goed mee en ook ons andere kindje doet het goed. Bij 20 weken was voor ons het keerpunt, we gingen ons instellen op een bevalling van twee kindjes waarvan er een blijft leven en de ander komt te overlijden. Dus daar ga je weer met je gevoel, want dat hadden we toch nog even voor ons uit geschoven.
Bij 26 weken weer naar Nijmegen hier blijkt ook nu weer dat de problemen alleen maar groter worden (Cystenieren.) Dan blijkt dat je toch hoop blijft houden tegen beter weten in, want dit valt ons erg rauw op het dak we hadden toch nog een beetje hoop ergens verstopt. Tussentijds hadden we via de maatschappelijk werkster van het ziekenhuis contact gekregen met Henry en Joyce hun zoon Jesse is aan dezelfde afwijking overleden, We hadden vreselijk veel behoefte aan informatie wat ons te wachten stond. Dit gesprek voelde goed, en heeft ons aan het denken gezet hoe we het afscheid in wilden vullen, aangezien de tijd zo kort is en je alles maar 1 keer kunt doen.
Na dit gesprek moesten we weer voor controle en hier begon toch echt door te dringen wat ons te wachten stond. Alle leven wat ik voelde was voor nu en niet voor later want dit kindje zou geboren worden om afscheid van te nemen. En dat zijn we toen gaan regelen. Sander de uitvaartverzorger in huis terwijl ik met een dikke buik sta te praten over wat er allemaal kan, thuis in zijn wiegje laten liggen, een reiswiegje geen kistje, zelf naar het crematorium rijden. Een geboortekaartje uitzoeken wat ook voor beide kindjes goed kan, gedichtjes uitzoeken, muziek voor de herdenkingsplechtigheid. Wat zou er gebeuren na de bevalling in ieder geval geen toeters en bellen voor het zieke kindje aangezien het duidelijk was dat hij geen overlevingskans had.
Met 30 weken werd ons geregel verstoord. We dachten het te kunnen rekken tot 37 weken, en dan via een inleiding de kindjes geboren te laten worden. Fout. Onze kinderen bepaalden dat het anders ging. Met 30 weken in een ambulance aan de weeënremmer naar het academisch ziekenhuis. Tot 19.00 uur ging dit redelijk en toen was het over, om 21.00 uur is onze Jannick geboren 1140 gram en 37 cm lang. Wijnand is gelijk meegelopen maar ze brachten hem al snel terug aangezien dat wat ze verwacht hadden ook uitkwam. Jannick reageerde niet op de handpomp beademing wat inhield dat de longen niet ontwikkeld waren en Jannick dus geen overlevingskansen had. Wijnand kwam onze zoon terugbrengen bij mij op mijn buik waar hij thuis hoorde. Daar hebben we hem helemaal bekeken en bewonderd, alles erop en eraan, alleen van binnen zoveel mis.
Hij probeerde nog te huilen, dat geluid hoor ik nu soms nog in mijn oren. Ik heb hem verteld hoeveel papa en ik van hem houden en dat hij mocht gaan als hij dat wilde, dat het vechten voor hem gedaan was. De Pastoor van het ziekenhuis heeft Jannick nog gedoopt omdat we dat heel graag wilden en dit was erg fijn en mooi om meegemaakt te hebben we denken nog steeds met warme gevoelens aan die man terug en weten nu dat het dus ook anders kan. Daarop is Jannick stilletjes tegen ons gaan liggen en heel langzaam zag je zijn lichaampje wegglijden. Weg naar…?? ik weet het niet maar ik hoop naar betere oorden.
Ik verbaas me nog steeds over het feit dat ik zelf zo rustig was ik heb alles zo goed mogelijk in me proberen op te nemen en het voelde gewoon goed. Nadat Jannick was ingeslapen diende nummer twee zich aan alsof hij netjes wachtte op de tijd die zijn broer nodig had! Noah werd geboren om 22.29 uur 1729 gram en 43 cm lang, hij werd gelijk meegenomen en in de couveuse gelegd ik mocht hem nog even zien toen hij daar in lag en weg was hij. De volgende dag is Noah gedoopt voor de laatste keer bij elkaar. Na de doop zijn we samen met Jannick naar huis gegaan en is hij tot de crematie bij ons thuis geweest. Veel aanloop gehad wat heel fijn voelde, maar een rare tijd een kraamhulp in huis met veel verdriet dat kan eigenlijk niet!! Maar wat een fantastische meid was die Inge, ze voelde precies aan wat wij wilden. Ze hield visite weg als dat moest en was er gewoon. Familie heeft een geweldig mooi herdenkingsboekje in elkaar gezet met foto’s van Jannick en tekeningen van neefjes en nichtjes, geweldig gewoon!
De laatste dag voor de crematie wil Jesse nog even met Jannick tv kijken, dus hij heeft met Jannick in de reiswieg voor de tv zitten kijken. Jannick ligt mooi in zijn reiswieg samen met alle knuffels en een dekentje van ons. Oma heeft een mooi bloemenkransje gemaakt dus we zijn klaar om te gaan. Nog een laatste slaapliedje voor mijn kleine engel en dan is het tijd om te gaan. De crematie omringd door ouders broers zussen en vrienden en zelfs Henry en Joyce dit heeft ons zo vreselijk veel goed gedaan dat zij erbij waren. Zelf nog een verhaal gelezen wat ik zelf had geschreven dit lukte me !! en toen was het eind daar. We hebben samen Jannick naar het eind gebracht en meer konden we niet voor ons kind doen.
Wij zijn als gezin nu enige jaren verder er is ondertussen nog een dochter en zusje bij gekomen, deze zwangerschap stond alleen in het teken van een gezond kindje ik wilde graag thuis bevallen maar op de uitgerekende datum was er nog geen actie dus snapte de gyn. dat wij niet het risico wilde lopen dat het in de laatste weken fout zou gaan. Dus is de bevalling ingeleid, en hebben we er een gezonde dochter Luna bij gekregen een echt cadeautje, gezond met alles erop en eraan! Jannick is een deel van ons gezin net zoals de andere kinderen.
Het gemis zal altijd blijven, zeker omdat Noah als zijn evenbeeld ons daar aan zal blijven herinneren. Het zijn hele moeilijke jaren geweest zeker het eerste jaar, de zorg om Noah die veel te vroeg geboren was maar het gelukkig geweldig deed, de sores van vrienden die totaal niet begrepen wat er met je gebeurt als je kind komt te overlijden en waar je dan maar afstand van neemt, omdat dat ook weer zoveel verdriet met zich meebrengt en zoveel energie kost die je helemaal niet meer ebt.
De TweelingEngeltjes heeft voor mij geweldig gewerkt. Ik kon er mijn ei kwijt met een half woord begreep er iemand aan de andere kant wat er werd bedoeld. Geen uitleg nodig en geen verantwoording af te leggen als je het gewoon heel oneerlijk vond dat je kindje hebt verloren, en wel eens heel jaloers kon zijn op mensen met een tweeling. Je kan er gewoon zijn met al je verdriet en gevoel wat dat ook is. De rauwe randjes van het verdriet zijn gesleten, maar het gemis is blijvend voor de rest van ons leven er zal altijd de vraag blijven “hoe zou het zijn geweest” en dat blijft pijn doen.
