Foto’s, gemaakt om te koesteren
Zoveel foto’s heb ik van Janne, teveel. Ik blijf maar knippen. Iedere lach of gekke bek leg ik vast. En alle nieuwe dingen, haar hapjes, haar mooie kleren, iedere dag weer. Ik kan gewoon niet kiezen welke foto ik afdruk, er is altijd weer een nog mooiere, leukere, nieuwere!
En van jou keek ik net weer naar die paar foto’s die we hebben. Nooit worden dit er meer. Maar wat kijk ik graag naar ze. Toen de verpleegkundige ons voorstelde foto’s van jou te laten maken, wist ik niet direct of ik dat wilde. Ik dacht… ja wat dacht ik eigenlijk? Teveel dingen om over na te denken op dat moment…’ik ben daar nooit zo van’…maar wat is dat voor uitspraak? Daar nooit zo van zijn, kon ik helemaal niet weten. Ik had nooit in die situatie gezeten. Dat heb ik wel geleerd. Hoewel je het eigenlijk wel weet, je nooit moet oordelen over de keuzes van anderen. Je weet dat echt pas wanneer je er zelf mee te maken krijgt.
Doe maar, maak ze maar, foto’s van je overleden kindje
En wat ben ik blij dat we gezegd hebben ‘doe maar, je weet maar nooit’. Want de paar foto’s die we van jou hebben, zijn me zoveel waard!!! Prachtige plaatjes en wat een bijzonder moment was dat. Wij 4-en. Je lag bij ons op bed, met je tweelingzusje Janne naast jou. Die -alsof ze voelde dat dit jullie laatste moment samen was- afscheid van je nam door met haar handje over je borst te wrijven. Ze was heel rustig en ze leek het te beleven.
Ook al kreeg ik die dagen niet alles mee, dit staat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Als Janne er aan toe is, denken we met zijn allen weer eens terug aan dit moment. En tussendoor kijk ik zo vaak naar jou, lieve Pieter. I love you…
Lees nog een blog van Martine: ‘De as van je kindje weer thuis.’
