Graag wilden mijn vriend en ik beginnen proberen voor een kindje in September 2017 nadat ons verteld werd dat zwanger worden zonder hulp niet makkelijk zou gaan. Midden September gaan mijn vriend en ik bij de fertiliteitsarts om te zien of we een behandeling kunnen starten. Dit was gelukkig niet meer nodig want ik bleek 5 weken zwanger te zijn. Zo onverwacht en zo gelukkig waren we. 2 weken later krijgen we de 1ste echo. We kregen van de vroedvrouw te horen dat het 1 mooi kloppend hartje te zien was.
Niet één maar twee
Mijn vriend maakte altijd grapjes dat het een tweeling zou zijn. Opgelucht gaan we naar buiten, alles zag er goed uit en de volgende echo voor 12 weken was ingepland. Wat we niet wisten is dat ons leven nooit meer hetzelfde zou uitzien. 5 weken later lag ik weer op de tafel en ik zie de gynaecoloog een beetje verrast. Het bleek dat we niet 1 maar 2 kindjes verwachtten. Eerst was ik zoo gechoqueerd dat ik onmiddellijk begon te huilen. Bang of we daar wel klaar voor waren, 2 tegelijk leek op dat moment erg spannend. Het bleek dat 1 kindje minder groot was dan de andere maar dat zou niet direct een reden van onrust zijn op die termijn.
Eens het grote nieuws verwerkt waren we dolgelukkig. We zouden 2 kinderen krijgen, 2 dezelfde. Wat een wonder! Ons gynaecoloog had ons onmiddellijk een afspraak bij Prof. Lewie geboekt om daar de opvolging te doen. Bij de volgende afspraak krijgen we te horen dat het een monochoriale diamniotische tweeling was. Alles ging goed bij de volgende afspraken maar er werd ons ook verteld over TTS en TAPS als meest voorkomende complicaties voor een eeneiig zwangerschap. Ook dat het liefst geen groeiverschil is voor zulke tweelingen. Ik ging ervan uit dat deze situaties gebeuren maar niet voor ons wonder baby’s.
Hoop houden
Rond 13 weken weten we dat we 2 meisjes verwachten. We gingen om de 2 weken op controle omdat het verschil in groei niet ingehaald was door mijn kleinere baby. Het werd ons rond 15 weken verteld dat het eigenlijk niet zo goed uitziet en dat ze steeds achter bleef. Ik wilde zeker niet geloven dat ons verhaal achter een paar weken een einde zou hebben. Wat we niet wisten was hoe snel alles fout kan gaan. Vanaf die week waren we om de 3-4 dagen verwacht op controle. Iedere keer was het nieuws niet zo geweldig maar we bleven hoop houden.
Er werd ons verteld dat we één van de baby’s zouden moeten afgeven om de andere een kans te geven. We hadden besloten om beide meisjes een kans te geven. Dat bleek een paar dagen later ook ons enige keuze. Mijn placenta lag vooraan en een laser operatie om de moederkoek te scheiden was niet mogelijk. Ook de navelstreng van de kleinere baby was niet mogelijk te laseren. De enige kans was om ons grotere meisje Elena af te geven. Neen dat konden we niet doen!
Een droom uit elkaar gespat
En zo, in die 2 weken heb ik heel het internet afgezocht. Ik verloor vertrouwen in ons artsen. Ik wilde niet geloven dat in 2017 niks aan gedaan kan worden. Ik wilde mijn meisjes redden. Ik begon me te forceren om meer te eten. Veel eiwitten en goede vetten, maar dit kon geen baat hebben en zo op 20/12/2017 voelde ik Daria niet meer. Ze kriebbelde me altijd linksonder als ik opstond. Maar die dag niet. Rechts voelde ik nog wat beweging maar in de namiddag besefte ik dat ik ze veel te weinig gevoeld heb. Ik wacht nog, ik wilde het niet toegeven, en laat die avond durf ik eindelijk tegen mijn vriend zeggen dat zijn droom mogelijk ten einde komt.
Zo zijn we naar spoed gegaan en inderdaad Daria was er niet meer en Elena haar hartje was heel traag. De dag daarna ben ik ingeleid geweest en op 21/12 beviel ik van ons tweeling op nog geen 18 weken. Ze waren helemaal compleet. Elena was de grote baby, 20 cm en 260 gram, ze was bleek, uitgeput en Daria was maar 16 cm en 160 gram en rood van al het bloed dat ze van haar zusje kreeg. Beide meisjes hebben heel lang gevochten.
Oneerlijk
Het bleek dat ons meisjes een veel te ongelijke verdeling van de moederkoek hadden. Geschat op 20-80 %. Mijn meisjes hadden van dag 1 al geen kans om gezond geboren te worden. Daria haar navelstreng was heel dun en ingepland in het de vliezen van de moederkoek. We hebben ons meisjes niet kunnen redden. Alles zat tegen. Ik heb geleerd dat er soms niks gedaan kan worden. Het is belangrijk voor tweelingouders te beseffen dat zelfs als alles perfect blijkt te gaan tussen 15 en 24 weken heel gevaarlijk is voor deze soort tweelingen. Ouders moeten voorbereid zijn om tussen leven en dood te kiezen en soms tussen het ene of andere het andere kindje.
Ons meisjes leven verder in ons hart. Ze hebben ons voor het eerste mama en papa gemaakt. Ik heb geleerd wat echte liefde is maar ook wat echt verlies en verdriet is. In deze nare gebeurtenis heb ik veel steun gehad van mijn partner en onze vrienden maar ook in de Facebookgroep TweelingEngeltjes waar ouders van overleden tweelingbaby’s terecht kunnen voor begrip en steun. Ik hoop u daar nooit te verwelkomen.
Elena* & Daria*
Beiden geboren op 21 december 2017
✩ Beiden overleden op 20 december 2017 ✩
