Zondag 12 augustus is het al een jaar na het overlijden van onze meisjes. Ze zijn jarig, een jaar geleden zijn ze geboren en overleden. Het voelt nog zoveel korter.
Herinneringen een jaar na het overlijden
Laatst bedacht ik me opeens dat ik ze vooral herinnerde vanaf het moment dat ze geboren zijn, maar die tijd daarvoor was ik een soort van vergeten. Daar werd ik zo verdrietig van.
Er was gewoon ook een tijd dat ze samen vrolijk in mijn buik aan het trappelen waren. Ze waren ook al zo goed uit elkaar te halen. Pleun werd altijd druk als ik aan het eten was en bewoog als ik muziek opzetten. Noortje bewoog als ik angstig of verdrietig was (omdat de zwangerschap al heel spannend was), als een soort troost. Noortje was zacht en rustig en Pleun een blije gup die veel van eten hield.
Ongekende trots
Ik was zo trots op mijn buik, ik droeg gewoon een tweeling! En wauw ook nog eens twee meiden! Ik ben nog nooit zo trots geweest.
Heel mijn leven wilde ik al zwanger zijn en vanaf dat ik heel klein was heb ik altijd gezegd dat ik een tweeling zou krijgen, twee meisjes. En toen was dat ook nog eens waar! Zoveel geluk was er, alsof ik de loterij had gewonnen. Ik weet nog dat ik ‘s ochtends wakker werd en me de gelukkigste vrouw op aarde voelde. Dan dacht ik ook: dit kan toch niet waar zijn?
Een abrupt einde aan zoveel geluk
Natuurlijk was de hele zwangerschap angstig omdat ik al vanaf 6 weken bloedverlies had, maar we hadden ongelofelijk veel hoop: het zou gewoon goed komen. Onze meiden mankeerde niets en waren zo sterk.
Maar toen kwam toch het moment dat de vliezen van Pleun braken met 21 + 3 weken. 10 dagen hebben we in het ziekenhuis gelegen. Hopend dat ze nog een hele tijd zouden blijven zitten, maar met 22 + 5 weken werden onze meiden geboren. Ze probeerde Noortje nog te laten zitten door Pleun hoog af te navelen maar de vliezen van Noortje braken ook.
Daar lag ik dan met twee prachtige meiden op mijn borst. Veel te vroeg. We waren gewoon onze meisjes kwijt. Hoe kon dit gebeuren?
Kusjes en knuffels
Toen we van de verloskamers afkwamen en we weer op de afdeling lagen heb ik onze meisjes nog lang vast gehouden. Eerst durfde ik niet goed omdat ze zo breekbaar waren, hun huidje zo dun. Maar ik heb het toch gedaan en daar ben ik zo blij om. Ik heb ze geknuffeld en kusjes gegeven, naar ze gekeken en ze geaaid.
Omringd door liefde
De crematie was heel mooi en iedereen die dicht bij ons staat was erbij. Heel huiselijk zaten we bij elkaar en luisterden naar muziek die ik in de zwangerschap had geluisterd met Pleun en Noortje. In een kamer ernaast lagen ze in een mandje omringd door honderden roze anjers en roze bloemen die onze vrienden en familie hadden meegenomen.
De tijd daarna voelde ik me leeg, alleen, verdrietig en boos en zoveel angst om alles. Hoe kon zoiets nou gebeuren?
Wens groter dan angst
4 weken geleden is ons regenboogje geboren, een ongelofelijk mooi wondertje. Een wondertje omdat we hem ook bijna kwijt waren bij de geboorte. Na 22 minuten reanimatie kwam hij eindelijk opgang en nu doet hij het geweldig. Wij weten zeker dat Pleun en Noortje hem hebben terug gestuurd. Onze lieve meisjes hebben zo gewaakt over ons en over ons mannetje. Ik voel ze een jaar na het overlijden nog constant bij ons.
Vandaag had ik het over ze en meteen vloog er een grote witte vlinder om ons heen. Ze zijn zo aanwezig. Maar wat mis ik het dat ik ze niet kan knuffelen zoals ik dat nu bij Noah kan.
Ik had ze zo graag nog meer liefde gegeven, ze willen zien opgroeien.
Een ingetogen feestje van aandacht
Zondag is het precies een jaar na het overlijden en gaan we in het bos wandelen en een taartje eten. Ook zetten we het huis vol met roze bloemen net als met de crematie.
Wat had ik ze graag hier bij ons gehad, ze waren zo gewild.
