Ik, Manon woon samen met Ruud en onze beestenbende in het prachtige Overijssel. Die beestenbende bestaat uit o.a. kat Hero en onze Mechelse dames Ziva en Xena die we opleiden tot politie zoekhond.
Mijn moeder zei altijd tegen mij, zwanger worden moet je overkomen. Ik vond het doodeng en wist toen ik stopte met de pil niet eens zeker of ik het wel kon moeder zijn. Maar met Ruud durfde ik het wel aan en dat is het begin van het begin.
Stoppen met de pil viel me zwaar dus de eerste keer dat ik stopte voelde ik me niet mezelf dus na goed overleg toch weer begonnen niet lang en een andere pil. Na die strip voelde ik me beter en langer wilde we ook niet wachten met “klussen” want het zou vast niet zo snel raak zijn dachten we nog.
Nou dat viel best mee het is nu December 2014, en tijdens ons uitje naar Oostenrijk voel ik me ineens niet zo lekker. Het zal de pizza zijn dachten we nog. Maar ook thuis heb ik soms geen zin in eten het staat me tegen en wat voor ons nog opvallender is, is Hero die ineens de hele tijd op mijn schoot komt liggen. Dat doet ie anders nooit! Maar ja daar zoeken we niet direct iets achter. En ook al was ik nog niet echt overtijd , ik vraag toch maar aan mijn moeder wanneer je een test kunt doen. Het nieuwe jaar is net een week oud. 7 januari 2015 besluit ik toch maar een test te halen. Als ik mijn eerste ochtendplasje opvang denk ik nog “ik lijk wel gek”. Nou die test wist niet hoe snel hij een dikke vette PLUS moest geven. We zijn dolblij en verbaasd we hadden het nog niet verwacht. Hero wist het!
Onze eerste kennismaking met onze verloskundige en omdat ik de optie wil houden voor een nekplooimeting gaan we 10+5 weken, dachten we, naar het echo centrum. De dame haalt het apparaat over mijn buik en ik voel de hand van Ruud niet meer op mijn schouder, ik vraag de dame of hij nog wel zit. Het is niet 1 hartje maar het zijn er 2!! De dame in het echocentrum kan ons niet vertellen of ze 1 of 2eiige zijn en omdat ik ook erg vroeg ben, ik blijk nog maar 8+3 weken te zijn. We staan nu onder toezicht van het ziekenhuis. Hebben we met 10+5 weken dus onze 2e echo in het ziekenhuis. Daar blijkt dat ik zwanger ben van een 1eige tweeling ze liggen op schema en meer word ons niet verteld.
Onze families hadden we al ingelicht want we konden het niet langer voor ons houden. Iedereen is zo blij enthousiast. De aanstaande peetvader hebben we opnieuw gevraagd, nog steeds wil hij het graag zijn. We zijn ook al bezig met ons huis om te gooien en spullen stromen van alle kanten binnen. Ik ben best misselijk en eet me suf in wortel en cherrytomaatjes, zo kan ik de misselijkheid onder controle houden. Op mijn werk moet iedereen lachen als ze me zien met wortel nummer zoveel, dus de tweeling krijgt de werknaam Knabbel & Babbel.
Op 16 Maart mogen we ons weer melden bij 1 van onze gynaecologen en daar komen we meer te weten over onze tweeling. Het blijkt dat ze de placenta delen, niet heel raar meer 1eiige tweelingen hebben dat. Maar er is wel meer risico op TTS ( tweeling transfusie syndroom, waarbij er een ongelijke verdeling van de aders en slagaders is. Waardoor bloed niet eerlijk verdeelt word tussen de kindjes, 1 word de ontvanger en de andere de donor). Dus de controles gaan omhoog. De kans om TTS te krijgen zijn klein maar 10% krijgt het. Dus zorgen maken we ons niet waarom zouden we, ik voel me goed.
Het trainen met onze honden gaat gewoon door, ik ben aan het trainen voor de keuring van 11 juli. We hebben nog even dus rustig aan de puntjes op de i te zetten . Ook werk ik nog, doe wel rustig aan want ik moet veel en zwaar tillen maar ik heb 23 april toch al heel vroeg verlof (mijn contract liep al af op die datum) dus ik wil dat ook uit werken. Mijn collega’s zijn super zo lief iedereen leeft mee.Ik heb eigenlijk niets te klagen, beetje misselijk maar daar kan ik mee omgaan, alleen dat vaak moeten plassen vreselijk maar het hoort erbij. Alleen harde buiken als ik me wat te druk maak maar die zijn altijd snel weg. De klachten die bij het gevreesde TTS horen heb ik niet. Gelukkig! En heel leuk ik voel ze al en Ruud kan hun hartjes voelen kloppen.
Ondertussen hebben we hun kamertje al leeg. Want we gaan hard 2 April heb ik onze 18 weken echo ( eigenlijk 17+5 weken want de echo is op maandag en woensdag ben ik echt 18 weken). We krijgen een leerling zij gaat zich ook specialiseren in TTS. Ze is fijn, zeer zorgvuldig en checkt alles dubbel. De kindjes gaan goed, ze groeien als of ze alleen zijn en tot zover geen tekens van TTS. Omdat al heel vroeg verschil in gedrag is te zien hebben we een druktemaker en de rust hetzelve en het zijn MEIDEN!!
Ik heb last van nesteldrang, en omdat we het de laatste tijd wel erg snel eens zijn over alles wil ik verf voor hun kamertje gaan halen. We kiezen neutrale kleuren, heel licht lime voor de muren en licht groen voor de deur. Onze 20 weken echo staat voor maandag gepland (we zijn dan nog net geen 20 weken maar 19+5.) En ik ben bijna klaar met werken, heb als afscheidscadeautje 2 super lieve pakjes gekregen en dat worden de pakjes voor als ze geboren zijn is ons besluit.
Zondag 19 april begint als elke zondag, we gaan weer op locatie trainen met onze honden. Wel lastig het gebrek aan een wc, want ik moet vaak plassen. Maar het drukt de pret niet, mijn hond Ziva werkt goed en ik help anderen. Alleen voordat we naar huis gaan toch maar even een pitstop in de bosjes mijn blaas staat op springen. Verder is erg geen vuiltje aan de lucht letterlijk want de zon schijnt heerlijk, dus op naar mijn schoonouders, Ruud mag samen met zijn broer en een vriend de zonnewering van de muur halen. Ik zit lekker in de zon, maar ik krijg wat last van mijn rug. Ik heb genoeg gedaan vandaag thuis alleen nog pannenkoeken bakken. Tijdens het bakken is de pijn in mijn rug wel wat erger dan ik anders heb en weer dat plassen, maar besluit dat ik na de laatste pannenkoek wel kan gaan.
En ineens is onze zondag heel erg aan het veranderen, bij het naar de woonkamer brengen van de borden verlies ik vocht, “balen mijn blaas heeft het nu toch echt begeven” denk ik. Loop naar de wc met onze jongste hond Xena in mijn kielzog. En waar ze normaal al haar hoofd tussen je benen steekt als ze de kans krijgt, snuffelt ze nu vanaf de drempel en houd de wacht. Ruud heeft het ziekenhuis gebeld we moeten direct komen. Als ik opsta verlies ik weer iets vocht dus snel iets droogs aan en een vuilnis zak mee voor in de auto, ik wil de nieuwe auto niet vies maken. Als ik maar blijf zitten verlies ik niets, dus bij het ziekenhuis in een rolstoel en snel de gangen door naar de afdeling.
Met een simpel echoapparaat word er gekeken en 1 van de meiden heeft bijna geen vruchtwater meer. 1 van onze gynaecologen word opgeroepen en we krijgen na een serie testen om te kijken of het nu vruchtwater is wat ik verloren ben of toch urine, onze 20 weken echo. Met de meiden is alles goed neusjes, oortjes, hartjes alleen de blaasvulling bij het meisje dat bijna droog staat is heel weinig en ik blijk een hele korte cervix 11mm te hebben. Weer terug naar mijn kamer, alles wijst op TTS en er gaat met Leiden Lumc overlegd worden. Mijn moeder en broertje zijn er ondertussen, ik ben rustig heb super veel dorst en ga om te 10 min naar de wc. Geen kleine plasjes emmers vol. Uit de testen komt niets, er wordt geen vruchtwater aangetoond en ik heb ook geen urineweginfectie. Wel nog steeds een pijn in mijn onderrug en in mijn linker lies maar mijn buik is rustig. Het verlossende woord Leiden wil ons direct zien, mijn moeder gaat samen met Ruud spullen halen en de honden uitlaten. We gaan met eigen auto maar Leiden toe.
Het is rond half 2 in de nacht/ ochtend als we op onze kamer zijn, en iets voor 2 uur krijgen we weer een uitgebreide echo, weer alles gecheckt ook mijn cervix nu 15mm en nog steeds 1 meisje met erg weinig blaasvulling en vruchtwater. De diagnose TTS fase1 en later op de ochtend word er weer gekeken en een plan gemaakt. Fase 1 de veiligste fase van TTS en kan heel lang stabiel blijven, wat een opluchting! We mogen gaan slapen, al lukt het me niet, nog steeds naar de wc kleppen en om me niet vergissen laat ik het licht er aan.
De laatste keer dat ik de tijd nog bewust gezien heb is kwart voor 4, het is ook mijn laatste wc bezoekje. Ik denk dat ik moet poepen maar durf niet echt. Op het moment dat ik iets voel, voel ik het hoofdje van mijn eerste dochter, ik roep Ruud, die anders zo licht slaapt reageert niet. Dus ik trek aan het noodkoord, ik wil niet persen en ik probeer het tegen te houden. Op het moment dat de verpleegster en mijn gynaecoloog binnen staan kan 1 van hun nog net haar opvangen. Ruud word dan net wakker. De gynaecoloog zegt dat er geen vliezen of placenta is meegekomen, dat geeft mij hoop. Ik word op bed geholpen en Ruud word gevraagd of hij de navelstreng wil doorknippen, hij zegt nee, hij is stuk geslagen. Ik wil weten hoe het met mijn andere nog levende dochter is, ik denk dat mijn eerste is overleden, ze zwemt nog vrolijk rond en ik vraag hoeveel procent kans er is dat ze blijft zitten, dat is 1%. En dat is ook alles wat ik opsla, dat ik al 5cm ontsluiting heb verdring ik, dat mijn weeën want dat had ik dus al de hele tijd erger worden laat ik niet zien. Ik heb nog maar 1 doel ze moet blijven zitten. Ondertussen word ik over de gang geracet naar de verloskamers. Mijn eerste dochter word ook meegenomen. Ik heb haar nog niet gezien, ik ben alleen maar met haar zusje bezig. 4 man sterk praat op me in, ik moet gaan persen, ook Ruud probeert me aan te sporen maar op het moment dat ik zijn stem hoor voel ik dat ook zij geboren wil worden. In een volledige stuit en ik voel haar bewegen. Stuk geslagen, totaal verloren, Ruud wil ook bij haar de navelstreng niet doorknippen. Ik wil ze bij me mijn prachtige perfecte dochters. De term niet levensvatbaar is 1 van de ergste dingen die we ooit gehoord hebben, onze dochters leven hun hartjes kloppen, ze bewegen, de jongste heeft gepoept en ze maken geluid. “Ze leven! Hoort dit ? Is dit normaal?” Ja is ons antwoord en er word niets voor ze gedaan. Daar liggen mijn meisjes, hun voetjes hun handjes, ik ben stuk van verdriet en verliefd tegelijker tijd. De tijd staat stil. We maken foto’s, van hun en van ons 4en. “Is dit normaal? Ze leven! “
Dit stuk heb ik niet bewust meer meegemaakt ik weet alleen nog dat ik niet wil, ik ben bang, mijn dochters en mijn lieve Ruud ik wil ze niet alleen laten. Maar ik moet naar de ok mijn placenta wil niet komen. Ruud loopt mee tot zo ver hij mag, hij is nu alleen met onze meiden. Hij is even gaan roken, zijn ouders bellen. We zouden ze geen namen geven maar hij heeft prachtige namen verzonnen Destiny* & Hope* ze hebben er recht op. Ze leven! Destiny* is geboren om 04:05 en Hope* om 04:40. Ruud heeft ze vast gehad toen hun hartjes de laatste keer sloegen, 10 min voordat hij mij mocht ophalen van de uitslaapkamer. 07:30 is het dan.
Ik word wakker, tenminste dat denk ik maar het voelt als een hele, hele boze droom waarvan het niet lukt om echt wakker te worden. Huilen en hoesten is alles wat ik kan, ik roep om Ruud en om mijn dochters. Als ik door mijn wimpers en tranen heen kijk zie ik iemand en ook naast me hoor ik iemand tegen me praten. Ik durf mijn ogen niet verder open te doen want dan ben ik wakker, laat dit alsjeblieft zo’n boze droom zijn. Kennelijk heb ik wel de vragen beantwoord die me gesteld zijn, want even later hoor ik Ruud, hij mocht mij bij uitzondering ophalen van de uitslaapkamer. Terug op onze kamer verteld hij dat onze meisjes zijn overleden. En hij huilt als hij zegt dat hij ze namen heeft gegeven en vraagt of ik ze mooi vind. Natuurlijk vind ik dat ik vind ze prachtig. Onze verpleegster legt de meiden weer op mijn buik, we zien nu pas goed hoeveel ze op ons lijken. Ik vind altijd dat baby’s op iedereen lijken vlak na de geboorte, maar bij hun zien we gewoon hele uitgesproken dingen van ons, Destiny* heeft Ruud’s tenen “arme meid” grap ik “die zal nooit sandalen dragen” . En Hope* heeft de lange benen van haar vader maar mijn slanke voeten.
Is dit nou moeder instinct?! Ik wil nog steeds het beste voor ze, ik wil afdrukjes van hun voetjes, onze verpleegster gaat daar voor zorgen ook gaat ze nog meer foto’s maken voor ons. Ondertussen komt de maatschappelijk werkster. Wat een lieve vrouw, luistert want ik heb er al gelijk uit gegooid dat ik ze wil cremeren, ze vraagt waarom simpel antwoord we wonen in een huurhuis en onze ouders ook. Onze tuin is nog niet klaar, Ruud is het er mee eens. Ik verteld dat bij de Dela ben verzekerd en dat me er iets van bijstaat dat zij ook baby uitvaarten doen ik weet alleen niet of wij eronder vallen. Ook willen we ze aangeven bij de gemeente, ze gaat dat allemaal voor ons regelen. Ondertussen word ons een ontbijtje gebracht, het lukt me iets te eten maar het valt me zwaar. Als de maatschappelijk werkster weer terug is krijgen we goed nieuws, de Dela gaat de uitvaart van onze meiden verzorgen, klinkt raar maar ik was zo opgelucht. *Destiny & Hope* worden teruggebracht in een prachtig mandje met licht gele dekentjes en ze zijn toegedekt door een licht geel stervormig dekbedje. Er zijn kaartjes gemaakt met hun gewichten en lengtes, hun voetafdrukjes zijn zo mooi gelukt.
Nu is het wacht op de gen-arts en tot de afspraak bij de gemeente maar het duurt te lang de arts loopt achter en Ik zie dat Ruud er doorheen zit. We laten de maatschappelijk werkster de afspraak met de gemeente verzetten, Ruud moet nog zeker 1,5 uur terug naar huis rijden en hij is moe. Hij zegt van niet maar ik zie het aan hem, de gen arts duurt ook te lang dus ook deze zeggen we af. Ruud mag onze auto op het ambulance dok rijden en ondertussen word ik door onze verpleegster, onze havik, in een rolstoel gehesen met onze meiden in hun mandje op schoot. Ze zijn in een gele deken verpakt de hele mand, want het is voor anderen zo natuurlijk om in het mandje te willen kijken legt ze me uit. Ik knik, ik ben op, ik wil naar huis naar onze families.
Hun eerste rit in de auto die we speciaal voor hun hebben gekocht, gaat aan me voorbij. Het enige wat me goed bij staat is dat de verloskunde belt voor een afspraak voor morgen ( dinsdag) en dat ik haar zeg dat ik geen kraamhulp wil. Ze zegt dat ik er recht op heb maar ik vind het te confronterend dus zij gaat ze afbellen. Hij duurt uren lijkt het wel, dat terwijl Ruud zich zeker niet aan max snelheid houd. Hij rijd het maximum wat de auto kan. Het zal tegen 17:00 uur zijn geweest als we thuis komen. Ruud gaat gelijk bellen met de Dela en ondertussen is het merendeel van onze families er al. Mijn broertje loopt met onze honden buiten, die zijn blij als ze ons zien en ze mogen snuffelen aan de meiden. Xena blijft op afstand en Ziva blijft dichtbij me ook Hero komt even kijken maar ze voelen het en ons gevoel ook en omdat het voor hun te druk word leggen we ze apart.
Mijn moeder zegt “sorry” ze is verdrietig zo verdrietig dat ze er niet bij was, ze voelt zich schuldig. Onzin hoe graag ik haar ook bij me had gewild op ieder ander moment als ik moest bevallen zo fijn vond ik het dat we dit met zijn tweeën hebben gedaan. Mijn schoonzus en zwager wisselen elkaar af ze willen onze jonge neefjes niet meenemen en hebben geen oppas. Ze heeft ze wel geprobeerd uit te leggen wat er gebeurt is, ons oudste neefje is 2jaar en heel wijs voor zijn leeftijd. De bel gaat de dame van de Dela, wat een lieve vrouw, ik weet dat het haar werk is maar zij is bijzonder. Ik hoor eigenlijk op bed te liggen maar ik wil dit zelf doen samen met Ruud, het laatste wat ik nog voor onze dochters kan doen is hun afscheid regelen. Ze komen op hun kamertje te liggen op een koelplaat en ik mag ze altijd bij me nemen. Als er eten word gehaald, heb ik samen met mijn moeder en schoonmoeder een momentje met de meiden op bed. Het zal 1 van de weinige momenten zijn dat ik ze bij me kan hebben. We eten met zijn allen en als iedereen weg is zijn we op, zo moe en toch ook weer niet.
Dinsdagochtend 21 April, het is kwart voor 4 als ik wakker word omdat ik moet plassen, op de gang raak ik met mijn hand de deur van hun kamertje aan. Ik denk “na het plassen zijn jullie aan de beurt”. Terug in bed ben ik ongerust “waarom worden ze niet wakker, ze moeten zo eten” ik ben hysterisch als ik me herinner waarom ze niet wakker worden. Ruud troost me, samen huilen we. De verloskundige komt, mijn baarmoeder is al weer gezakt en ze verteld dat het wel een week kan duren voordat mijn borstvoeding opgang komt. Ze schrijft medicijnen voor die ik mag nemen als ik er pijn aan ondervind. Dan denk ik nog “ja ze zijn wel warm zal wel zo horen”. Een strakke bh moet al voldoende zijn. Eigenlijk is het dan al te laat.
Op woensdag 22 April gaat Ruud samen met zijn vader naar Leiden naar de gemeente om *Destiny & Hope * aan te geven. De afspraak komt perfect op tijd donderdag is het afscheid. Na het aangeven gaat hij gelijk naar de apotheek, want mijn borsten lopen leeg als ik naar onze meiden kijk. Dat was Dinsdagavond eigenlijk al is begonnen, dus ik mag niet meer alleen bij ze zijn. De dame van de Dela, is ook nog geweest alles is besproken en we hoeven haar alleen nog maar onze playlist te geven. We hebben gekozen om geen kaartjes te versturen, we houden het klein, alleen een paar hele goede vrienden en onze families zullen erbij zijn. Eigenlijk zou onze Dela dame er niet zelf bij kunnen zijn maar ze heeft al haar afspraken verzet om zelf het afscheid te begeleiden. Ook bij de gemeente in Leiden treft Ruud een lieve man die zijn best ging om de gemeente post, felicitaties tegen te houden en Ruud hoeft niets te betalen.S’avonds krijgen we nog bericht van onze Dela dame ze heeft een heel mooi kistje gekregen, zomaar voor niets, zo bijzonder hoe wildvreemden de mooiste dingen voor ons doen. Ons huis is sinds we thuis zijn gekomen 1 grote kaarten zee. En ook via facebook leeft iedereen veel erg mee. Ruud had een status geschreven, voor onze meiden over onze meiden met een foto van ons vieren.
Donderdag 23 April 11uur is het tijd, tijd om me zo mooi mogelijk voor jullie aan te kleden. Ik loop als een vrouwtje van 80 en heb nog veel pijn. Maar ik wil er op mijn best uitzien. Het zwarte jurkje wat ik draag had eigenlijk een ander doel maar hij zit me fijn dus die en een paars shirtje en vest trek ik aan. Ruud heeft een lichte roze/paars overhemd aan. Samen zetten we jullie op de tafel, met jullie bloemen, Ruud heeft prachtige paradijsvogelbloemen gekocht samen met zwart lint voor aan de auto’s. Mijn moeder en schoonzus hadden de dag ervoor een Magnolia boompje gekocht, toen ze me vroeg wat ik mooi vond voor de meiden kwam dat gelijk in me op. Ze hebben een hele mooie gevonden met paarse bloemen, die bloeit in April/Mei. Hij heeft 2 bloemen en 2 knoppen, dat vonden ze zo mooi wij als ouders zijn de 2 bloemen en onze meiden de 2 knoppen. Iedereen is er we gaan, wij rijden voorop en de rest mag achter ons aansluiten. Hun laatste rit, onze laatste rit met ons 4en. De Dela dame staat ons op te wachten, we geven haar onze muziek en ze laat ons het zaaltje zien. Hij is heel knus opgezet met een schaal vol waxine lichtjes, alles klopt. We plaatsen de meiden op hun altaar, met hun boompje en bloemen. Even tijd voor een kopje thee en koffie. Als we samen met onze familie en vrienden weer het zaaltje binnenkomen, speelt ons eerste nummer Sweet child O’ mine dat komt binnen als een bom. Helemaal als mijn schoonmoeder ondersteund door mijn moeder een gedicht voorleest. Ook Ruud gaat samen de peetvader van de meiden en nog een goede vriend zijn gedicht voordragen, hij heeft het zelf geschreven.
Hope & Destiny
Zo anders
Het had zo anders moeten lopen, nooit gedacht dat het ons zo zou slopen, verrassend mooi kwamen jullie in ons leven, we hadden jullie nog zoveel willen geven.
Hope & Destiny zullen we nooit meer vergeten, dat zullen ze zeker ook weten, in gedachten zullen jullie altijd bij ons zijn, ook later als het slijt het verdriet en de pijn.
Vol liefde zijn jullie gemaakt en in ons leven gekomen, we zien elkaar over hele jaren en in onze dromen. Lieve schatjes rust zacht en rust in vrede, waak over ons allen hier beneden.
Vaarwel engeltjes.
Onze jongste neefjes zijn er ook, wat zijn ze lief. De oudste weet het, hij snapt het niet maar hij voelt het. Vlak voor we van huis vertrokken zei hij toen hij me zag ” tante non baby’s weg?” met een heel verbaasd snoetje. Heel pijnlijk en nu zit hij dansend bij zijn moeder op schoot, want The swedisch housemafia klinkt, “Don’t you worry child, See, heaven’s got a plan for you”. Door mijn tranen heen voelt het ook heel fijn dat hij dit zo ervaart. Als iedereen afscheid heeft genomen, is de beurt aan ons. Dit is het, de laatste keer dat we jullie zullen zien in jullie aardse vorm. De allerlaatste keer dat we jullie voetjes aanraken en jullie een kusje geven. Ruud wilde eerst mee als jullie gescheiden worden en ik wilde dat later beslissen. Maar we zien er vanaf, dit was goed. We vertrouwen onze Dela dame. Als we buiten komen schijnt de zon. Die er ook was toen *Destiny & Hope* geboren waren, “zij is ook verliefd op jullie” denk ik en Ruud zegt het. Thuis eten we met z’n allen soep, zelfgemaakte en drinken we een borrel. Ik ben op, zo moe en zoveel pijn. S’nachts word ik weer wakker op Destiny* haar geboorte tijd.
Ons lichtpuntje is dat de meiden snel weer thuis zullen zijn. Eigenlijk duurt het minimaal een maand voordat as word vrijgegeven maar onze Dela dame heeft geregeld dat wij het met een week thuis zullen hebben. Als na een paar dagen onze huisarts op bezoekt komt krijg ik weer andere pijnstillers. Mijn moeder past op mij als Ruud boodschappen doet. En ik voel me niet fijn, Ruud dacht dat ik sliep maar dat is niet zo. Ik krijg onder invloed van de medicijnen, gevoelens door, ik herken me eigen gevoel. Als ik schrik van wat ik nog meer voel, heb ik mijn ogen open en hoor nog steeds de tv, ik ben toch niet gek. Als ik mijn ogen weer sluit, komt het gevoel weer, ik voel wat de meiden hebben gevoeld. Ik weet het klinkt raar, maar toch was het zo, alsof ze mij willen laten voel wat hun hebben gevoeld. Dat ze bang waren, alleen, later dat ze zich veilig voelen, geliefd en vredig. Van allebei de meiden hun gevoel. Later vertel ik het aan Ruud en hij kan wat van het gevoel plaatsen aan wat hij voelde toen hij alleen me ze was.
29 April, jullie zijn thuis. Ik wist eigenlijk niet wat ik moest verwachten, in wat voor urntjes zouden jullie gedaan zijn. Ik weet dat de tijdelijke urnen voor volwassenen heel saai en kil zijn. Maar nu heb ik geen idee. Ze zijn prachtig jullie vlinder urntjes, ieders jullie eigen. We krijgen ook een kaars van het uitvaartcentrum met daarop een vlinder en dit gedichtje
als de wind je meeneemt
zul je met storm zo dichtbij zijn
zal ik je voelen met mijn huid
ieder vleugje zal van jou zijn
Ik mis mijn meiden ik voel me niet compleet. Daarnaast werkt mijn lijf niet mee, bekkeninstabiliteit, dus Ruud heeft een rolstoel geregeld. Voor het eerst de stad in zonder dikke buik is eng en door de rolstoel voel ik me aangekeken. We gaan naar een bevriende juwelier of beter gezegd een goudsmid. Hij gaat mijn ashanger maken, met hun voetjes als model. Echt precies maar dan ook tot op detail heeft hij ze nagemaakt uit zilver. Met een dikke basis waar de askamertjes in zitten. Ik heb jullie weer bij me, dicht tegen me aan om mijn nek op mijn borst. Ruud is pas in eind Juni aan de beurt, hij gaat samen met mijn broertje een tattoo laten zetten, hun handjes iets vergroot op zijn borst met de namen in de armpjes. Mijn broertje laat een vlinder zetten met in 1 vleugel hun voetjes en in de andere hun voorletters. Ik droeg al een ashanger van onze eerste familie hond, Asqo onze Duitse herder waakt over ze, de hangers hangen samen aan 1 ketting.
Ruud gaat weer aan het werk, we zijn nu een maand verder. Hij durft me nu pas alleen thuis te laten. Heel eng maar ook heel fijn, de dagen gaan aan me voorbij. Ik wil weten wat er gebeurt is, waarom! Waarom moet dit ons gebeuren? 1 Juni, ons eindgesprek met de gynaecoloog in onze eigen woonplaats, het had niet teleurstellender kunnen zijn. Geen antwoorden, alleen maar meer vragen. Er word ijskoud gezegd dat de eindconclusie geen TTS is, hoe dan? De diagnose was toch echt TTS fase 1. Maar ook daar krijgen we geen heldere uitleg op. Ook bij onze vragen over de toekomst word er wat laks gereageerd, mijn cervix lengte word na aandringen gecheckt vanaf 16 weken mocht ik weer zwanger raken. Maar de vragen blijven knagen en we besluiten een eindgesprek aan te vragen in Leiden lumc.
Maar eerst is er nog 11 Juli, mijn examen met Ziva, we doen mee het mag van de fysio. Het doet zeer mijn lijf doet zeer. We halen het helaas niet, maar ik ben zo trots dat ik het heb gedaan, dat Ziva zo goed gewerkt heeft. Volgend jaar gaan we weer op.
Het is zo ver 3 Augustus. Hoe dichterbij Leiden hoe moeilijke de rit word, in de straat van het ziekenhuis is het als lood. Gelukkig moeten we in de andere vleugel zijn en dat maakt het iets makkelijker. De arts die 1 van de specialisten is op het gebied van TTS is aardig en belangstellend. We hadden een a4tje vol met vragen en 2 tips. Maar we hoeven er maar 3 echt te stellen. En ja het was echt TTS fase 1 en de arts vind het erg jammer dat mijn placenta niet meer op te spuiten viel. Doormiddel van kleurstof spuiten ze de aders op, waardoor de verbindingen zichtbaar worden. Maar mijn placenta is met de hand verwijdert en daardoor stuk gegaan. We zijn uniek! Er is maar 1 ander geval bekend bij alle ziekenhuizen die TTS behandelen, waarbij fase 1 de oorzaak van de geboorte van de kinderen was. Door mijn korte cervix en omdat Hope* ineens meer vruchtwater had is bij Destiny* een scheurtje in haar vlies ontstaan en daardoor dacht mijn lijf dat ik al moest bevallen. Dat is kort gezegd wat de arts vermoed. En omdat ik geen van de symptomen heb gehad liepen ze in Leiden achter de feiten aan, zoals ons gezegd werd. Ook konden ze in Leiden niet voelen dat ik toch echt al weeën had, ook al had ik rug weeën ze hadden ze ook iets in mijn buik moeten voelen. En omdat dat niet het geval was kwam alle hulp te laat. We krijgen ook advies voor de toekomst, een ander advies dan we thuis hebben gehad. Maar wat voelt het goed, we worden serieus genomen. Zijn advies luid, mijn eerste echo gelijk door een gynaecoloog laten maken en direct de cervix laten meten. Ook moet ik bij een nieuwe zwangerschap direct een uitstrijkje laten om te testen of de bacterie nog bij me draag. Een last valt van onze schouders het medische verhaal is af er kunnen geen vragen meer worden beantwoord.
We wisten al dat onze meiden niet langer zouden blijven zitten als de 37 weken. 19 Augustus is voor ons dan ook een belangrijke datum. Via facebook kom ik op een evenement uit dat heel toepasselijk August 19th – day of hope heet, over de hele wereld worden mensen opgeroepen om een prayer flag te maken voor hun overleden kindjes. Een prayer flag is een vlag die je maakt om je wensen naar je dierbaren te laten waaien. Ik besluit mee te doen, ik ben altijd erg creatief geweest en bezig zijn voor de meiden geeft me rust. Net als toen ik hun kamertje afschilderde of toen ik hun album aan het inplakken was, zelfs toen ik de opdracht gaf om een schilderij ter ere van hun te laten schilderen gaf dat rust. Ruud heeft speciaal vrij genomen en samen staan we stil bij wat had moeten zijn. We hebben samen hun vlag bij hun boompje gehangen.
Het is zwaar nog nooit in mijn hele leven heb ik ergens spijt van gehad maar sinds dit alles is er 1 ding. Dat ik niet eerder Destiny* bij heb genomen dat ik dacht dat ze nooit levend geboren had kunnen worden. Dat ik haar niet geluid heb horen maken. Ruud heeft het gehoord daar ben ik zo blij om. Zo trots ben ik op ons dat wij ouders zijn geworden van hun. Onze vlindertjes bij dag en sterretjes bij nacht. Als persoon verwerken we het op onze eigen manier, we praten samen en moeten accepteren dat dit een onderdeel van ons leven is. Samen zijn we sterkere geworden als koppel. Binnenkort staat ons nog hele bijzonder dag te wachten, binnenkort draag ik dezelfde achternaam als onze prachtige dochters. Ruud is voor mij op zijn knieën gegaan en ik heb volmondig “JA” gezegd. Ik weet zeker dat wij 2 hele bijzondere getuigen hebben!
