Davi* & Romeo*

Woensdag 21 februari  2018

3 dagen eerder hadden we helaas een negatieve test in onze handen. Jammer, op naar de volgende ronde, dacht ik toen. Een dag later had ik licht bloedverlies, dus ik dacht dat ik ongesteld ging worden. Toen het 2 dagen later nog niet doorgezet had, besloot ik voor de zekerheid nog eens te testen. Nog half slapend liep ik ’s ochtends naar beneden om even naar de wc te gaan en meteen te testen. Ik verwachtte gewoon een witte test, dus toen ik even later op de test keek, werd ik pas echt wakker. Een plusje! Best licht nog, maar wel heel duidelijk. Blij en verrast liep ik de slaapkamer binnen. ‘We krijgen een baby!’ riep ik tegen mijn vriend. Hij werd meteen wakker, sprong op en wilde de test zien. Ik zei nog dat hij niet te enthousiast moest zijn, voor het geval ik alsnog ongesteld zou worden en het dus een vroege miskraam zou zijn. Toch was ik die dag zo vrolijk, en had ik vlinders in mijn buik. Ik voelde me helemaal verliefd! Toen ik na het werk thuis kwam deed ik nog even een andere test, en ja hoor, ook positief! De dagen daarna testte ik ook nog eens en de testen liepen mooi op. Tijd om de verloskundige te bellen!

Donderdag 22 maart 2018

Op het werk was ik af aan het tellen tot 5 uur. We hadden dan onze eerste echo. Ik was zo zenuwachtig, had mezelf bang laten maken door verhalen over missed abortions. Toch dacht ik dat het wel goed zou zitten. Ik liep namelijk al 2 weken te kokhalzen in de ochtend, en had geen eetlust. Dit waren wel duidelijke symptomen! Verder voelde ik me hartstikke goed. Om 5 uur mocht ik eindelijk gaan liggen en werd de echo gemaakt. Ik zag wel wat dingen, maar heel zeker van wat ik zag was ik niet. Wel merkte ik aan de verloskundige dat het goed zat. ‘Kijk, hier zie je een kindje, met een kloppend hartje.’ Ik en mijn vriend dachten precies hetzelfde;  En daarnaast dan…? Wat is dat? ‘En hier, zie je nog een kindje, met ook een kloppend hartje!’ Meteen begonnen we te lachen, we kregen een tweeling! ‘… En…Hier zie ik nog iets… Wacht even, ik ga even iemand erbij halen.’ Ik keek mijn vriend aan, we zullen er toch niet 3 krijgen? De andere verloskundige zag al gauw dat dit niet nog een kindje was, maar een weerkaatsing. Mijn benen trilden helemaal, en ik moest ervan huilen. Verrast, verbaasd en blij! We zouden een tweeling krijgen! De verloskundige legde ons uit dat het een monochoriale diamnotische tweeling was, dus een ééneiige tweeling met twee vruchtzakken, maar die één placenta deelt. Ook vertelde ze dat er bij dit soort tweeling wel meer risico’s aan de zwangerschap zaten. Maar, de kans was nog groter dat het gewoon goed zou gaan en we uiteindelijk 2 mooie kindjes in onze armen zouden hebben.

Maandag 16 april 2018

Inmiddels hadden we onze 4^e echo al. Ik was nog geen 11 weken zwanger, maar wel al zoveel echo’s! Wat vonden we het heerlijk om ze te zien, en steeds weer meer een mensje te zien worden. Ook deze echo zag er weer goed uit, dus we besloten het eindelijk aan iedereen te laten weten. Wij worden niet één, maar twee keer papa en mama!

 Donderdag 17 mei 2018

Vandaag, met 15+1, hadden we de geslachtsecho. We waren heel benieuwd, niet alleen naar het geslacht, maar ook om ze weer te zien! Mijn buik was de afgelopen weken al flink gegroeid. Het was een prachtige echo. De kindjes waren energiek en waren ook lief tegen elkaar. De kleinste legde zijn hoofdje op de buik van zijn grotere broer. Tijdens de echo zelf wisten we het geslacht nog niet, we lieten dit opschrijven en iemand maakte een taart. Deze hadden we de dag er na opengesneden met de belangrijkste familieleden erbij. We zouden 2 jongens krijgen, wat waren we blij dat we het eindelijk wisten! Nu werd het tijd voor het bedenken van namen, het beginnen aan de babykamer en het shoppen van kleertjes.

Vrijdag 1 juni 2018

Vandaag was ik 17+2 dagen zwanger. Ik had al een flinke buik, en kon de jongens al goed voelen bewegen en trappen. We hadden iedere 2 weken een echo, om de groei en het vruchtwater in de gaten te houden. Dit in verband met het risico op TTS. Zo dus ook deze dag. We zouden eerst een echo hebben, en vervolgens een gesprek met de gynaecoloog. Tijdens en na de echo had ik het voorgevoel dat er iets was. Na zenuwachtig in de wachtkamer gezeten te hebben, werden we eindelijk bij de gynaecoloog geroepen. Zij vertelde ons dat het verschil in grootte en vruchtwater groter geworden was. Één kindje liep 2 dagen achter op schema, en de ander 4 voor. Zelf keek ze nog eens met de echo. Het zag er niet heel verontrustend uit. Het was namelijk ook wel logisch dat de grotere baby wat meer vruchtwater had. Toch wilde ze dat we voor de zekerheid naar Maastricht zouden gaan, want daar waren ze meer gespecialiseerd. Dit werd 2 weken later gepland, en we zouden daar ook meteen de 20 weken echo hebben.  Eerst gingen we nog een weekje op vakantie. Ik was die dag geschrokken en maakte me zorgen, maar uiteindelijk lukte het me om het van me af te zetten en van de vakantie te genieten.

Dinsdag 12 juni 2018

We hadden een heerlijke vakantie gehad. Ik was ontzettend trots, en genoot ervan dat mensen konden zien dat ik zwanger was en me complimenten gaven over hoe mooi zwanger ik was of vroegen of het een jongen of een meisje werd. TWEE jongens! Zeiden we dan vol trots. Mijn vriend kon de jongens van de buitenkant ook al voelen. Inmiddels was ik 18+6 weken zwanger. Ik was ontzettend zenuwachtig voor de echo. In verband met de groei en het vruchtwater, maar ook aangezien het risico op andere afwijkingen groter is bij een tweeling. Uiteindelijk bleek tijdens de echo dat beiden jongens helemaal goedgekeurd waren. Wat een opluchting! Het verschil in grootte was 13,5%. Wanneer het 20% of meer zou zijn, zouden we naar Leiden moeten i.v.m. TTS. Maar, zoals op het formulier stond; Geen aanleiding tot TTS. Wat me vooral bijgebleven is die dag, was dat de gynaecoloog zei; ‘We kunnen niks garanderen en niet in de toekomst kijken, maar het ziet ernaar uit dat jullie 2 gezonde jongens krijgen!’ Wat voelde dat goed! Wekelijks zouden we een echo krijgen om de groei, het vruchtwater en de doorbloedingen na te kijken.

 Dinsdag 26 juni 2018

Vanaf vandaag zou ik halve dagen gaan werken. Heerlijk lag ik in het zwembadje tot rust te komen. Ik was 20+6 zwanger. De afgelopen weken waren we flink bezig geweest. We hadden een tweelingwagen gekregen, en het kamertje begon er al mooi uit te zien. De echo van de week ervoor zag er prima uit. Doorbloeding was goed, ze waren niet in verschil toegenomen qua grootte. Nog steeds geen reden voor ongerustheid. Ik vond het heerlijk dat ze zodra ik ’s ochtends op het werk op mijn bureaustoel ging zitten, de kindjes voelde trappen. Ik stopte dan eventjes met werken, legde mijn handen op mijn buik en genoot van de bewegingen. Ik voelde altijd precies wie waar trapte. Davi rechts aan de zijkant, en Romeo linksboven. Die ochtend had ik ze niet gevoeld, en de dag ervoor ook niet. Aan de zijkanten van mijn buik voelde ik twee harde stukken. Ze zouden wel gedraaid zijn, en daardoor voel ik ze niet. Ze waren zo klein nog, dat was echt niet vreemd. Vol trots stuurde ik foto’s naar mijn vriendinnen, waarop ik in bikini stond met mijn grote buik. Wat genoot ik van het zwanger zijn! Die avond ging ik met een vriendin naar de stad om een terrasje te pakken. Ik had haar al heel lang niet gesproken, dus we hadden flink bijgekletst. Natuurlijk hadden we het heel veel over de baby’s, mijn favoriete gespreksonderwerp. Wat later begon ik last van mijn rug te krijgen en had ik een zeurende buikpijn. Dat zullen mijn bekken wel zijn, dacht ik. Daar had ik immers vaker last van. Toch ging ik wat eerder naar huis, ik zat niet lekker met die rugpijn. Toen ik thuis was zei ik tegen mijn vriend dat ik meteen naar bed ging, omdat ik er zo’n last van had. Ik kon moeilijk in slaap komen, en af en toe werd ik weer wakker door de pijn.

Woensdag 27 juni 2018

Om 01.00 had ik nog steeds niet goed geslapen. Ik besloot dat het maar eens tijd was om het ziekenhuis te bellen. Zij vroegen me om te komen, zodat ze even zouden kijken waar het door kon komen. Ik maakte me een beetje zorgen. Misschien had ik al last van voorweeën? Vroeggeboorte komt vaak voor bij een tweeling. Dit was wel erg vroeg, maar ik had vaker gelezen dat vrouwen dan in het ziekenhuis kwamen te liggen met weeënremmers. Maar over de kindjes zelf, maakte ik me verder geen zorgen. In het ziekenhuis aangekomen wilden ze me eerst testen op een blaasontsteking. Dat komt natuurlijk ook regelmatig voor bij zwangere vrouwen, en het zou de rugpijn verklaren. Vervolgens gingen ze naar de hartjes luisteren. De verpleegster waarschuwde me al dat het op dit termijn vaak voorkomt dat ze de hartjes nog niet konden horen. Dit was dus inderdaad ook het geval. Nog steeds maakten we ons om de kindjes geen zorgen. Toen de gynaecoloog er eindelijk was, ging ze meteen met de echo kijken. Al vrij snel zagen we de kindjes. Ze ging vrij snel over het beeld heen, waardoor we de hartjes nog niet konden zien kloppen. Toen vroeg ze aan me wanneer ik de jongens voor het laatst gevoeld had. ‘Zondag sowieso nog goed, en ik dacht vandaag ook iets te voelen’. Ik verwachtte dat ze ging vertellen waardoor de jongens wat rustiger waren. Of misschien hoopte ik dat. Bij ieder volgend woord wat ze zei, hoopte ik dat het een andere wending zou nemen. ‘De reden dat ik dit vraag, is omdat ik helaas geen hartslag meer zie…’ Meteen stortte mijn wereld in en schoot ik in tranen. Even nog had ik een klein beetje hoop dat één van de twee nog zou leven. ‘En bij dit kindje ook niet…’ Ik zag de levenloze lichaampjes op het scherm, en alles wat de gynaecoloog vervolgens zei, kan ik me niet meer herinneren.

Na toch nog een paar uur geslapen te hebben, zijn we ’s ochtends weer naar het ziekenhuis gegaan. Op de autoradio vroeg een vrouw ‘Geef mij je angst’ van Guus Meeuwis aan, omdat ze 39 weken zwanger was en aan het wachten was tot haar kindje eindelijk geboren werd. Vervolgens in de wachtkamer, waar vaders vrolijk binnen kwamen om hun pasgeboren kind aan te geven. Gelukkig werden we even later in een verloskamer gezet, zodat we niet meer naar al die jonge ouders hoefden te kijken. De gynaecoloog kwam binnen, er werd gesproken over wat er gebeurd kon zijn. Er werd nog een keer een echo gemaakt. Al wisten we dat ze niet meer leefden, toch hoopten we nog een beetje dat we de hartjes zouden zien kloppen.

Maar weer dat stille beeld, geen beweging. Ook werd er naar mijn baarmoedermond gekeken, of hieraan al te zien was of ik op korte termijn zou gaan bevallen. Maar de baarmoedermond was niet veranderd. De rugpijn, die ik nog steeds had, zou ook kunnen komen doordat het lichaam reactie geeft op de overleden kindjes. Vrijdagochtend zou ik ingeleid worden. We kregen wat informatie mee. Over de bevalling, het lichaam na de zwangerschap, maar ook mogelijkheden met betrekking tot cremeren. We besloten hier pas donderdag naar te kijken, op de dag zelf konden we even nergens anders aan denken dat aan het verlies van onze zoontjes.

Eenmaal thuis kwam er wat familie langs, om ons te steunen. De rugpijn werd erger, en mijn moeder zei nog ‘Volgens mij heb je gewoon weeën…’ Drie kwartier later besloot ik eens bij te houden hoeveel tijd er tussen de ‘weeën’ zat. Twee minuten. Mijn vriend belde het ziekenhuis, en we moesten meteen komen. Maar goed dat we zo dicht bij het ziekenhuis wonen, want eenmaal in de auto waren de weeën, die inmiddels ook over gingen in buikweeën, zo erg dat niet eens meer tijd tussen zat. Ik zei tegen mijn vriend dat hij maar bij de spoedpost moest parkeren, anders haalde ik het niet. Daar aangekomen zette hij mij meteen naar een rolstoel en rende naar de liften.

Het leek een eeuwigheid te duren voordat de lift er eindelijk was. Toen we eindelijk bij de verloskamers waren, hoorden de verpleegsters me al binnenkomen. Van alle kanten kwamen verpleegsters en snel werd ik in een verloskamer gezet, dezelfde als waar ik die ochtend nog gezeten had. Een kwartier later werd Davi geboren, in de vruchtzak. Hij was veel mooier dan ik verwacht had, al een echt mensje. Hij leek sprekend op mijn vriend, dat viel me meteen op. Bijna 2,5 uur later werd Romeo geboren. Mijn vriend mocht de navelstreng doorknippen, en vervolgens mochten de kindjes allebei op mijn borst liggen. Dit was voor mij het hoogtepunt van de dag.

Het voelde zo vreemd, maar op dat moment kon ik niet huilen. De hele dag had ik al gehuild, maar nu keek ik vol trots naar onze kindjes. Zo mooi, zoveel op hun vader lijkend. Het was heel duidelijk wat de overlijdensoorzaak was. Davi was dun en erg bleek. Romeo daarentegen, was flink en had een rode kleur. Het was TTS, waar we al die tijd het meest bang voor waren. Toen kwam de belangrijkste familie, die eerder overal bij waren geweest, binnen. Ik zag hen huilen en volledig breken toen ze ons met de kindjes zagen. Nooit eerder heb ik hen zo zien huilen. Zo ontzettend heftig, en tegelijkertijd voelt het zo goed dat je het verdriet kan delen.

Donderdag 28 juni 2018

Gelukkig hadden we nog best goed kunnen slapen. Natuurlijk waren we ook ontzettend moe na zo’n zware en heftige dag. De kindjes lagen in een mandje tussen onze bedden in, op een kastje. Ik werd wakker en wilde direct naar mijn kindjes kijken, hen aanraken. Ik kon er niet bij, omdat ik nog aan het infuus lag. Gefrustreerd begon ik te huilen. Mijn vriend werd wakker en kwam samen met het mandje bij me liggen. Zo hebben we even gelegen, naar onze kindjes gekeken, hen aangeraakt en veel foto’s gemaakt. We moesten beslissen wat we gingen doen. We maakten de keuze om de kindjes nog een paar dagen mee naar huis te nemen, en zelf de crematie te regelen. Ter plekke hebben we contact opgenomen met DELA, waar we dezelfde dag nog een gesprek mee zouden hebben.

Toen we eindelijk onze straat in reden, besefte ik me dat ik zo naar dat moment uitgekeken had. Thuiskomen met de kindjes. Maar dit moment had ik me zo anders ingebeeld. Onze zoontjes zouden in ieder een maxi cosi moeten liggen. De maxi cosi’s die al bij ons op zolder klaar stonden. Ze hadden moeten huilen. Maar nee, onze kindjes kwamen in stilte thuis, in een mandje met een dekentje erover.

Vrijdag 29 juni 2018

Dit zou onze laatste dag met de baby’s zijn. De dag erop zou de crematie plaats vinden. Samen hebben we foto’s uitgezocht voor een diavoorstelling. Samen hebben we muziek uitgekozen, die we goed bij het afscheid vonden passen. We hebben een mandje gekocht met een mooi kleedje, waarin ze gecremeerd zouden worden. We hadden zelf mutsjes gemaakt van sokjes. En we hadden een kaart gekocht met de tekst ‘’Zoek als het regent de regenboog en vind de sterren als het donker wordt’’. Samen hebben we het belangrijkste wat we de kinderen mee wilden geven in de kaart geschreven. Wat hebben we veel gehuild die dag, maar ook zoveel mogelijk genoten van de kindjes. We zijn constant bij hen geweest, en hebben ontzettend veel foto’s gemaakt. Van hen samen, maar ook met z’n vieren. Als een echt gezinnetje. Samen hebben ze in hun ledikantje gelegen, welke al klaar stond en gedekt was. Het voelde goed, dat ze toch thuis geweest waren en in hun kamertje hebben kunnen liggen.

Zaterdag 30 juni 2018

We waren vroeg opgestaan. De laatste paar uren dat de kindjes bij ons waren, waren aangebroken. Om half elf zou de crematie zijn. We hebben de kindjes nog bij ons genomen, lang naar hen gekeken, zodat we die beelden nooit meer zouden vergeten. Om tien uur gingen we het mandje klaarmaken, en hebben we de kindjes erin gelegd, hand in hand. De twee beertjes in het mandje gelegd die ze van mijn ouders, hun opa en oma, gekregen hadden. Twee beertje met ‘Boy’ erop. Mijn zus haalde ons op. Zij had twee witte rozen bij, voor ieder kindje één. Toen we de deur uitliepen, besefte ik me dat de kindjes hier niet op zouden groeien, en ons huis nooit meer compleet zou zijn. Net zoals ons leven nooit meer helemaal compleet zou zijn. We zouden altijd twee kindjes tekort komen.

Toen we de rouwkamer binnen kwamen, schoten we meteen vol. De kamer was ontzettend mooi opgemaakt. Er waren verschillende verhogingen geplaatst, waar op en omheen knuffels stonden. Naast de lege plek, waar het mandje moest komen, waren aan beide kanten de blauwe en witte ballonnen geknoopt. 12 stuks, voor iedereen die er was één. Het zag er prachtig uit. Toen we er klaar voor waren kwamen de dichtstbijzijnde familieleden binnen. ‘Het land van je ogen dicht’ van Woezel en Pip was het eerste nummer dat afgespeeld werd. Iedereen reageerde hetzelfde als wij toen ze de kamer binnenkwamen.

Vervolgens opende de medewerkster van DELA met een prachtig verhaal die zij zelf geschreven had. Een verhaal over de reis van onze kindjes. Alhoewel ze eigenlijk maar zo weinig wist, omschreef het precies hoe we de afgelopen 5 maanden beleefd hadden. Vol blijdschap, geluk en trots. En met ontzettend veel liefde. Iedereen mocht een kaarsje aansteken, welke naast het kistje stonden. Ik vertelde een tekst die ik van tevoren geschreven had, en mijn vriend improviseerde wat hij graag tegen de kindjes wilde zeggen. Mijn neefje had nog een klein tekstje, maar door alle tranen was hij niet in staat om deze voor te lezen. Dit heeft de medewerkster van DELA toen gedaan. Ruim een halfuur later mocht iedereen één voor één afscheid nemen,  en een ballon afknippen en meenemen. Deze gingen we vervolgens samen bij de vijver loslaten.

Als laatst hebben wij als ouders afscheid van de kindjes genomen. Een moment dat je als ouders zijnde niet mee hoort te maken. Een moment dat zo onnatuurlijk is, zo oneerlijk. We hebben hen nog vastgepakt, gekust, tegen hen gepraat en dicht tegen ons aan gehouden. Vervolgens hebben we hen hand in hand teruggelegd, en overgegeven aan een medewerkster die hen weg zou brengen. Het afgeven van je kindjes, iets wat niet hoort en niemand mee zou moeten maken. Het afgeven van het allermooiste dat je hebt.

Dinsdag 4 september 2018

Nu ik dit schrijf is het tien weken verder. Morgen zou ik 31 weken zwanger zijn. Ik zou al met verlof zijn, en in de komende weken zouden onze jongens ergens geboren moeten worden. Wat keken we naar deze maanden uit. Nu hoop ik dat ze zo snel mogelijk voorbij zijn. Onze kindjes zijn nu bij ons thuis, in een mooie urn, speciaal voor tweelingen. Zowel mijn vriend als ik hebben een kettinkje om met een ashangertje. We hebben een fotoboek gemaakt, waar we erg vaak in kijken. Soms met een lach, soms met een traan. Binnenkort wil ik een tatoeage laten zetten, met de afdrukjes van de rechtervoetjes. We voelen ons in alles ouders. Ouders van twee stilgeboren kindjes. Onzichtbare tweelingouders.

Gelukkig hebben wij niemand de schuld kunnen geven van ons verlies. De TTS was zo ontzettend snel gegaan. We hadden hen niet kunnen helpen. Daar ging het te snel voor. We werden goed in de gaten gehouden, iedere week weer. Om op tijd te zijn, voor het geval TTS zich zou ontwikkelen. Ik kan mezelf niet de schuld geven. Al was ik meteen naar het ziekenhuis gegaan toen ik ze niet meer voelde, dan was het alsnog te laat. Het was zacht uitgedrukt gewoon stomme pech, wat niemand had kunnen voorkomen.

Ik heb ontzettend veel steun van familieleden en vriendinnen. Zij hebben mij veel geholpen, zowel mentaal als fysiek. Ik ben me gaan beseffen wat een geluk ik heb met zulke geweldige familieleden en fantastische vriendinnen. Ik heb altijd meerdere schouders om op te huilen, en personen waarover ik eindeloos over mijn kindjes kan praten. Want vertellen over de herinneringen met onze kindjes, is wat ik het liefst doe. Net zoals iedere andere moeder praat ik het liefst over mijn kindjes.

Het enige verschil is dat ik keer op keer hetzelfde moet vertellen, en er geen nieuwe herinneringen gemaakt kunnen worden. Aan de andere kant is het praten over de kindjes ook meteen het lastigste. Niet voor ons, maar voor de buitenwereld. Mensen praten niet graag over verlies, zijn bang dat een ander verdriet krijgt. Sommigen praten ineens niet meer tegen me, durven me niet aan te kijken. Sommigen doen alsof er niets gebeurd is. Maar het laatste wat ik wil, is dat onze kindjes vergeten worden. Dat onze kindjes er nooit geweest zijn. Want dat zijn ze wél. Ze hebben bestaan, en zullen altijd een speciaal plekje in ons hart en in ons leven hebben.

Davi* & Romeo*
✩ Beiden in stilte geboren op 27-06-2018 ✩

Please follow and like us: