Brief 2
Lieve Matheo,
Wat voel ik mij opgelucht na het schrijven van mijn eerste brief aan jou. Ook al schreef ik er honderden in mijn hoofd, het voelde nooit compleet, nooit helemaal af.
En nu, viel er een last van mijn schouders.
Dankjewel, dat ik mijn ei bij je kwijt kan. Dat als ik een klein lichtpuntje nodig heb, jij voor mij schittert aan de hemel. En oh wat schitter jij toch mooi! Mijn Matheo, mijn kleine sterretje …
In september vierden we mijn verjaardag, 26 jaar en mijn eerste verjaardag als mama.
En dat vond ik erg speciaal! Want ik kan ook niets anders dan fier zijn op jou en Mathis… Papa heeft erg zijn best gedaan om mijn verjaardag dat tikkeltje bijzonder te maken… Maar ook jij hebt dat gedaan! Want plotseling liet je mij weer eventjes weten dat je er bent. We gaven een feestje en mama kreeg een prachtig cadeau van een vriendin, een mooie vlinder in een stolp. We hebben dit cadeau onmiddellijk een plekje gegeven bij jouw spulletjes in de kast.
En hoe mooi ik het cadeau ook vind, hoe blij ik er ook mee ben, hoe lief ik dit vind … toch deed het een beetje pijn!
Want ik had liever gehad dat jij er op deze speciale verjaardag bij was geweest, dat ben je ook, maar echt hier, kortbij mij, niet in gedachten. Dat papa 2 rompertjes voor mijn verjaardag had moeten ontwerpen in plaats van 1. Dat ik met mijn 3 mannen kon gaan ontbijten en klinken met een glaasje champagne op ons prachtig gezinnetje!
Dat ik jou kon knuffelen, kusjes geven, voor je kon zorgen.
Er gaat geen dag voorbij zonder aan jou te denken. Want je bent en zal altijd heel kort bij ons zijn. Want wat je in je hart bewaart raak je nooit meer kwijt! En dat laatste zinnetje moet ik constant herhalen in mijn hoofd.
Want ik raak in paniek als mensen jouw naam niet noemen, zouden ze je al vergeten zijn? Ik raak in paniek dat ik je zal vergeten…. En ook al weet ik dat het niet zo is, het maakt mij verdrietig.
Ik wil dat iedereen jou herinnert, weet dat jij bestaat, dat ze jouw naam hardop durven noemen.
Jouw naam, MATHEO! Ik wordt boos als er gevraagd wordt op hoeveel weken je bent gestorven, want het maakt voor ons niet uit. Vanaf het eerste moment dat ik wist dat ik in verwachting was van jullie, werd ik mama.
Vanaf de eerste keer dat ik jullie zag, jullie hartjes hoorden kloppen, was ik mama, hield ik van jullie. Gewoon opeens, een onvoorwaardelijke liefde voor jullie twee!
Week per week groeiden jullie in mijn buik en zo groeide ook mijn liefde voor jullie.
We hadden elkaar, jullie en de steun van jullie oma’s en opa’s.
Dus hoe moeilijk het ook zou worden, 2 baby’tjes ineens, wij waren er klaar voor. Wij waren klaar voor jullie!
Maar was jij ook klaar voor ons?
Ik mis je.
Ik hou van jou, tot aan de maan, de sterren… & terug!
Tot snel!
Liefs, mama
