Bram* & Lucas | TweelingEngeltjes

Tijdens de eerste echo bleken er twee kindjes te zitten! We waren dolgelukkig en genoten volop, tot onze droombubbel doorgeprikt werd. Rond 20 weken was te zien dat één van onze mannetjes wat kleiner bleek te zijn. Toen nog niets om ons zorgen over te maken, maar met 22 weken werd ons verteld dat hij een groeiachterstand had en dat ze de kindjes goed in de gaten wilden houden. Hij werd geschat op 400 gram. Twee weken later, met 24 weken, werd hij nog steeds geschat op maar 400 gram en werden we voorbereid op het ergste. Ons kindje was niet gegroeid in 2 weken tijd dus de alarmbellen gingen af.

Met 26 weken opnieuw een groeiecho en wéér bleek ons ventje niet gegroeid te zijn en onze gynaecoloog vertelde ons dat ons lieve ventje het hoogstwaarschijnlijk niet ging halen. Verslagen gingen we voor een second opinion naar het VUmc, hopend dat ze daar wél wat voor ons kindje kunnen betekenen. Helaas vertelde ze ons daar hetzelfde, er was geen kans voor ons mannetje zowel binnen als buiten mama’s buik. Twee weken later, met 27+6, gingen we terug naar ons eigen gynaecoloog. Bram* zijn bloedstroom in de navelstreng was in reverse gegaan en normaal zou dat het moment geweest zijn om de baby’s met spoed te halen. Maar Bram* was nog steeds te klein om een kans te hebben, nog steeds maar 400 gram.

Twee dagen na die controle hadden we een afspraak in het VUmc. De autorit daar naartoe was vreselijk. Mijn man en ik voelden al dat het een hartverscheurende afspraak zou worden. Die ochtend heb ik hem nog voelen schoppen, we hadden dus nog steeds hoop dat er ook maar iets gedaan kon worden om het leven van ons kindje te redden. De echo ging er op en we zagen het meteen. Het hartje klopte niet meer, ons ventje was overleden. De wereld stond stil, het verdriet en de pijn die wij toen voelden, is onbeschrijfelijk. Bram* is op 18 december 2015 overleden in mama’s buik.

Voor ons andere kindje maakte het niet uit, ze hadden beiden een eigen placenta dus de zwangerschap kon veilig doorgaan voor onze ‘baby B’. Het doel was om zo lang mogelijk zwanger te blijven, tot 37 weken het liefst. De natuur had alleen andere plannen voor ons. Twee weken later, met 30 weken, kreeg ik spontaan weeën. Met 30+2 ging ik richting het ziekenhuis, maar daar was alles nog in orde en ik mocht naar huis. Ik moest het rustiger aan doen. Met 30+4 ging ik terug naar het ziekenhuis met dezelfde klachten. Ineens had ik 1 cm ontsluiting, was mijn bmh nog maar 0,7 en moest ik met spoed aan de remmers, rijping en in de ambulance richting VUmc, omdat ik niet in ons eigen streekziekenhuis mocht bevallen. Gelukkig hebben we de rijping in kunnen laten werken voordat de bevalling doorzette. Nadat ik van de remmers af mocht, bleef het even rustig. Ineens kreeg ik snel veel meer pijn en had ik 3,5 cm ontsluiting en was het toch echt begonnen. Ik moest richting de verloskamers. De pijn werd zo snel erger en heviger dat ik het niet meer weg kon puffen. Ik vroeg om pijnstillers, maar ik had al volledige ontsluiting en mocht meteen persen!

6 minuten later had ik mijn kleine wonder Bram* op de wereld gezet! Papa mocht zijn navelstreng doorknippen en ik kreeg hem meteen op m’n borst! Wat een bijzonder mooi moment, ik had geen pijn meer en was meteen verliefd. Hij was klein, maar perfect. Hij had alles, een gezond kindje met een mooie bos haar en de kleinste teentjes en vingertjes die ik ooit gezien heb. Een perfect kindje, helemaal af, maar veel te klein. Bram* was 28 cm en 392 gram, slapend geboren op 7 januari 2016 om 01:26. Nooit geweten dat zo’n klein mini mensje je zo verliefd kon laten voelen.

Ik kon maar kort genieten van het momentje met onze Bram*, ze gaven me wee opwekkende middelen om het voor baby B zo veilig mogelijk te houden. Ik zat alweer in de pers weeën toen bleek dat de baby dwars lag. Ze hebben meerdere versies geprobeerd maar helaas mislukt. Ik moest met spoed richting de OK waar ze mij onder narcose hebben gebracht. Ze hebben een spoed keizersnede uitgevoerd. Lucas is om 02:08 uur ter wereld gekomen, hij was 41 cm en woog 1515 gram. Hij is met 31 weken geboren en heeft het gelukkig allemaal goed doorstaan. Na 2 dagen NICU mocht hij naar high care in Alkmaar waar hij nog 5 weken gelegen heeft. Met de gecorrigeerde leeftijd van 36 weken kwam hij naar huis!

Ik heb Bram* nog drie weken overleden in mijn buik mogen dragen. Elke dag koesterde ik nog even het veilige gevoel dat ik beide jongens nog dicht bij me had. Het was een heftige, intense periode met heel veel wisselende emoties. Een uitvaart regelen voor één kindje en zorgen aan de couveuse voor de ander. We werden geleefd! Ik heb geen woorden die beschrijven hoe verschrikkelijk we ons gevoeld hebben. En ik heb geen woorden die beschrijven hoe in en in gelukkig we waren met de geboorte van de jongens. Ondertussen is onze gezonde tweeling zoon 2,5 jaar en zijn de jongens grote broer van een regenboogzusje. Nog steeds vecht ik met die dubbele emoties, verdriet en geluk gaan nog altijd hand in hand samen. Maar één ding is zeker; ik ben dankbaar en trots op al mijn kindjes.
Mmama van Bram* & Lucas en hun regenboogzusje Elise.

Voor altijd een (onzichtbare) tweeling moeder!

TweelingEngeltjes