Wij zijn de ouders van 3 prachtige kinderen. Bo & Isa en Emi.
Juni 2016, ik had een positieve zwangerschap in handen! Begin juli hadden we onze eerste echo en wat bleek! We waren niet in verwachting van één maar van twee kindjes! Alles zag er goed uit, kloppende hartjes en elk een eigen vruchtzak. Omdat het een tweeling betrof werden we doorverwezen naar de gynaecoloog. Elke controle opnieuw zag alles er goed uit en buiten dat ik in het begin extreem moe was had ik verder nergens last van. We wandelden zonder al te grote problemen door de zwangerschap heen. Ons wel bewust van de risico’s maar het ging goed en we maakte ons nergens zorgen om. Alleen mijn bloeddruk was iets aan de hoge kant maar niet extreem dus medicatie was niet nodig. Uiteraard werd mijn bloeddruk goed in de gaten gehouden.
De 20 weken echo naderde. Toch wel spannend, zou alles goed zijn met de kindjes. De 20 weken echo zag er goed uit. Ze groeiden goed, lagen mooi op schema en alles zag er goed uit EN we kregen twee meisjes!! Dolblij deelden we iedereen mede dat het er allemaal super uitzag en we in februari 2017 twee gezonde dochters zouden verwachten. De weken verstreken en alles verliep goed. En toen was het maandag 7 november 2016, inmiddels was ik 24 weken zwanger. Op het werk zat er een mini slijmpropje in mijn ondergoed. Niets om mij zorgen over te maken dacht ik nog. Hij is zo klein, geen bloed dus er ging geen belletje rinkelen. ’s Avonds hadden we gegeten en mijn man ging nog even naar zijn ouders om aan zijn werk bus te sleutelen. Ik ging naar het toilet en daar zat er weer een slijmprop bij, dit keer vele malen groter en wel met bruinige afscheiding, oud bloed.
Ik heb meteen het ziekenhuis gebeld en daarna mijn man. Wij moesten langskomen. Ik was in paniek en hoopte dat ze ons in het ziekenhuis gerust konden stellen. Ik heb een half uur aan de ctg gelegen, er is bloed geprikt, de baarmoedermond gemeten en een uitstrijkje genomen. Werkelijk alles werd goed gecontroleerd. De baarmoedermond was wel korter geworden maar hij zat nog niet binnen de grens dat de alarmbellen gingen rinkelen. Na ongeveer 1,5 uur konden we weer naar huis, alles zag er nog goed uit maar mocht er zich weer iets voordoen moesten we uiteraard weer contact opnemen. De nacht verliep rustig, ik had mezelf weer klaargemaakt om te gaan werken maar voordat ik in de auto zou stappen ging ik nog even naar het toilet.
Dit keer zat er weer een flinke slijmprop bij met bloed, helder rood dit keer. Ik voelde direct dat dit niet goed was, wederom samen richting het ziekenhuis. In het ziekenhuis aangekomen hebben ze direct de gynaecoloog gebeld en zij heeft weer alle testen van de avond ervoor herhaald. Alleen bleek dit keer dat ik al 1 cm ontsluiting had! Alles werd in werking gezet, ik kreeg een longrijpingsspuit toegediend, magnesium en weeënremmers daarna ben ik met de ambulance vervoerd naar het Maxima Medisch Centrum te Veldhoven omdat in het ziekenhuis waar ik onder controle was geen NICU afdeling is. Ik dacht nog in het Maxima Medisch Centrum zijn ze gespecialiseerd hierin, daar ben ik in goede handen.
Daar aangekomen hebben ze alles herhaald en hebben mijn man en ik gesprek gehad met de kinderarts en de gynaecoloog van de NICU. Dan word je geconfronteerd met de risico’s en cijfers van vroeggeboortes en wat de kansen zijn, mochten ze vandaag geboren worden. We moeten een keuze maken, actief of passief beleid, mochten de kleintjes zich melden. Het eerste wat ik dacht was, ik wil ze een kans geven! Dus we gaan voor een actief beleid. Gelukkig dacht mijn man er hetzelfde over. We gaan voor een actief beleid, en aan de hand van de eventuele complicaties die daarop zullen volgen gaan we dan keuzes maken, maar mijn eigen kinderen nog niet eens de kans geven om te vechten dat kon ik niet.
De dag verliep rustig. Ik had af en toe wel wat steken in mijn rug maar de ctg zag er telkens netjes uit. Mijn buik was mooi soepel en de kindjes deden het goed. Inmiddels was het avond en rond 20:00 uur moest ik naar de wc. Mijn stoelgang was de gehele zwangerschap niet geheel soepel. Dus ik moest me er de tijd voor nemen en dat deed ik dus ook, gelukkig kon ik wel gewoon naar het toilet. Rond 20:30 uur wilde ik van het toilet opstaan om terug naar mijn bed te verplaatsen. Op dat moment kreeg ik zo’n enorme steek in mijn onderrug dag ik dacht, dit is niet goed! Ik ben terug gaan zitten en heb gevoeld, op dat moment voelde ik het hoofdje al zitten…. Ik zei dit tegen mijn man en die is meteen van de kamer af gerend naar de verpleegkundigen. Zij hielpen mij op het bed en ik werd naar de verloskamers gereden. Nog eventjes wachten tot de medische teams compleet waren en toen mocht ik gaan persen.
Om 20:41 uur werd als eerste Bo geboren met een gewicht van 815 gram en om 20:51 uur is Isa geboren met een gewicht van 600 gram. Ondanks de termijn van 24 weken en 1 dag deden onze dochters het super! Dan begint de achtbaan te rollen, bewust van alle risico’s, maar hopende op een goed einde. Een dag later werden er echo’s van de hersenen en longen gemaakt. Helaas bleek dat er bij Bo een hersenbloeding zat van de categorie 2. De artsen hoopte dat deze zou stabiliseren en afnemen. De hersenen van Isa zagen er goed uit, Maar haar longetjes waren iets minder ver ontwikkeld. Toen was het donderdag 10 november… opnieuw werd er een echo gemaakt en hieruit bleek dat de hersenbloeding van Bo alleen maar was toegenomen en dat het inmiddels een categorie 4 bloeding was. Gesprek met de neonatoloog liet ons blijken dat we de behandeling van Bo moesten stopzetten, zou ze dit overleven dat was er geen kwaliteit van leven meer voor haar. Hierop zijn we onze naaste familie gaan bellen dat ze moesten komen om afscheid te nemen van Bo.
Toen kwam de neonatoloog weer bij ons, tijdens de echo bleek dat Isa een klaplong had. Omdat haar hersenen er goed uitzagen wilden ze een drain plaatsen. Hierop reageerde ze super, een echo maken om te kijken of de drain goed zat deed blijken dat haar andere long ook een klaplong had gekregen. Omdat ze zo goed reageerde op de eerste drain wilden de artsen ook hier een drain plaatsen. De reactie hierop was ook goed! Opluchting maar ook angst! De arts gaf wel aan dat Isa er nu niet nog een complicatie bij moest krijgen want anders werd haar gevecht ook te zwaar, en kans op kwaliteit van leven ook erg klein…..
In de avond is Bo van alle slangetjes en plakkertjes gehaald en bij ons neergelegd. Hier bleek al wat voor een kleine vechter onze kanjer al was! Ze heeft nog 1,5 uur gevochten voordat haar hartje helemaal was gestopt. Deze avond is Bo om 22:36 uur in de armen van papa gestorven. Liefde, verdriet, angst en hoop komen samen. Onze dochter Isa is nog hard aan het vechten voor haar leven.
Vrijdag 11 november werd er in de ochtend weer een echo gemaakt van Isa. Uit deze echo bleek dat ook onze Isa een hersenbloeding had gekregen. De neonatoloog kwam ons het slechte nieuws vertellen. Ook voor onze Isa moesten we alle behandelingen stopzetten…
Ook Isa was een enorme vechter en heeft nog ruim een uur gevochten voor haar leven maar is om 13:20 uur in de armen van mama overleden.
Diezelfde avonden mochten we nog naar huis. Onze meisjes Bo en Isa mochten met ons mee, veel te vroeg en helaas niet op de manier waarop we zo hadden gehoopt…
Nu zijn we ruim 1,5 jaar verder en mochten wij in januari wederom trotse ouders worden van onze derde dochter Emi. Zij is na een zwangerschap van 38.2 weken middels een stuitbevalling gezond ter wereld gekomen.
Beiden geboren op 08-11-2016
✩ Bo overleden op 10-11-2016 ✩
✩ Isa overleden op 11-11-2016 ✩
