Toen mijn man en ik beslisten om aan kinderen te beginnen wisten we niet dat we in een rollercoaster zouden terecht komen. Na 2 jaar ICSI procedure was het eindelijk raak. We waren zwanger. Op 5 weken mocht ik mijn eerste echo hebben, en ja hoor het was een tweeling. Ons geluk kon niet op. Alles werd in orde gebracht, ik had toch tijd genoeg want mijn man was naar het buitenland voor 4 maand voor zijn werk. Alleen de grote stukken moest ik wel wachten en het verven van de kamer.
Ik was 22 weken zwanger toen mijn man eindelijk terug thuis was. Ik had gevraagd aan de dokter om het geslacht nog niet te verklappen, het zou een verrassing zijn voor ons beide. De vrijdag nadat mijn man thuis was gekomen was het zover. We zouden een zoon en een dochter krijgen. Wat was ik in de wolken en mijn man fier.
Pijn en een onbestemd gevoel
Toch had ik enkele weken pijn rond mijn blaas. Toen ik het opnieuw zei tegen de dokter zei zij dat het mijn zoontje was die op mijn blaas aan het springen was. Ik dacht er verder niets van, zij was de dokter, zij zal het wel weten he. Ik was bijna 23 weken. Ik had pijn en voelde me niet erg lekker dus zei ik tegen mijn man dat ik vroeg in bed zou kruipen. Maar ik kon de slaap niet vatten. Om 03:00 uur moest ik constant naar het toilet. Mijn man begreep het ook niet, maar we dachten dat het mijn zoontje was die weer op mijn blaas aan het springen was, dus gingen we steeds weer naar bed.
Krampen, darmkrampen of toch weeën?
Om 05:00 uur was mijn man vertrokken naar zijn werk en ik kreeg ineens krampen. Ik dacht dat het krampen in mijn darmen waren omdat ik tijdens de zwangerschap heel veel last had van constipatie. Nog steeds was ik niet gealarmeerd. Om 07:00 uur besefte ik ineens dat die krampen gelijk in vlagen kwamen en kreeg ik het verschrikkelijk koud. Ik begon de krampen te tellen. Iedere 6 minuten. Ik wist genoeg. Er was iets verschrikkelijk aan de hand. Ik belde mijn man en zei dat hij direct naar huis moest komen dat ik naar spoed moest. Ik was de kindjes aan het verliezen. Mijn man dacht dat ik aan het overdrijven was, maar toch is hij in de auto gesprongen en kwam hij direct naar huis.
Toen we eindelijk in het spoed waren, werd ik direct in een rolstoel gezet om naar boven te gaan naar de monitor. Ik had zoveel pijn. En ik was in paniek. Mijn man bleef me tot op het laatste maar zeggen dat alles ging goed komen. Toen eindelijk de dokter er was wilde hij mij eerst even onderzoeken. Maar toen hij aan me kwam brak mijn water. Toen zei hij dat hij niets meer kon doen voor mijn kindjes. Ik was 23 weken zwanger.
Zo mooi
Ik ben de bevalling door moeten gaan en mijn zoontje Ayden* was de eerste die werd geboren. Oooh, wat was hij perfect. Toen Cheyenne* geboren werd, dacht ik dat ik nog nooit zo iets moois in mijn leven had gezien, en wij hadden hen gemaakt.
Ayden heeft nog een half uurtje op mijn borst geleefd, Cheyenne nog een uurtje. Ik wilde maar niet geloven dat mijn kindjes er niet meer waren. Ik heb hen zoveel gezegd, dat ik zo verschrikkelijk goed voor hun zou zorgen. Ik kon mijn kindjes niet verloren hebben. Na onderzoek (geen autopsie want mijn kindjes zijn perfect op de wereld gekomen en ze gingen er perfect van af gaan ook) bleek dat ze beiden geïnfecteerd waren door streptokokken. In mensentaal een blaasontsteking. De ontsteking is naar de baarmoeder gegaan en heeft daar de kindjes aangetast.
Schuldgevoel
Daardoor kreeg ik een scheurtje in een vruchtzakje en daarom moest ik zoveel naar het toilet. Het schuldgevoel is nog steeds niet weg, nog steeds denk ik: als ik maar meer geklaagd had van pijn in mijn blaas zouden ze er dan nog zijn? Had ik misschien een second opinion gevraagd zouden ze het dan gemerkt hebben en me iets kunnen geven hebben?
Maar je kan veel zeggen had ik maar dit gedaan of had ik dat maar zo gedaan. Ik kon niet geloven dat ik mijn kindjes kwijt was, tot op de dag dat ik hun 2 mini kistjes zag staan. Dan ben ik ineen gestort. Ik was een gebroken vrouw. Ik was op slag 10 jaar ouder.
Opnieuw zwanger van een tweeling
Na een jaar zijn we opnieuw begonnen met ICSI, niet weten dat het vlotter zou gaan dan de eerste keer. Na 3 pogingen kreeg ik opnieuw het nieuws: u bent zwanger. De schrik sloeg me direct om mijn hart. Op de 5 weken echo zagen we opnieuw dat we zwanger waren van een tweeling. Weer een jongen en een meisje. Ik heb 39 weken bijna niet geslapen. Ieder pijntje dat ik had, ging ik naar de dokter en ze moest me van kop tot teen onderzoeken. Ze moest een bloedstaal nemen en een urinestaal. Ik liet niets aan het toeval over.
De kamer van de twins werd maar in orde gemaakt toen ik 28 weken was. Ik was bang als ik alles in orde maakte dat het weer verkeerd ging lopen. Maar alles bleef rustig lopen. Op 39 weken zijn mijn Regenboogtweeling Kensi & Connor geboren. Oooh, wat lijken ze op Ayden* & Cheyenne*. Nu zijn Kensi & Connor al 2 flinke peuters die in september naar school zullen gaan. En toch iedere keer denk ik oooh je broer en zus zouden al naar school gaan, je broer en zus zouden al van alles kunnen, je broer en zus zouden al 4 jaar zijn.
In het begin van dit jaar (2018) wilden mijn man en ik nog eens proberen om ICSI te doen. En ja hoor we zijn opnieuw zwanger. Ik word moeder van nummer 5. Ook dacht ik dat ik veel rustiger zou zijn nu we al een Regenboogtweeling hebben, en dit nu 1 kindje is, maar niets is minder waar. Ieder pijntje sla ik opnieuw in paniek, alles komt opnieuw naar boven. Dus kan ik weer niet wachten tot ik nummer 5 eindelijk in mijn armen kan nemen. Heerlijk gewoon genieten van ons klein wondertje samen met grote broer en zus.
En toch wou ik dat Ayden* & Cheyenne* er ook konden bij zijn. Wat mis ik de kindjes. Iedere dag weer.
Ayden* & Cheyenne*
Beiden geboren op 28-06-2014
✩ Beiden overleden op 28-06-2014 ✩
