Op het moment van schrijven van mijn verhaal ben ik 27 jaar. Ik heb een Indische origine en woon in West Vlaanderen (België). Ik ben vorig jaar mama geworden van 3 prachtige kindjes. Op 23 januari zijn Aaron en Maxime stil geboren na 23 weken zwangerschap. Er is nooit een reden gevonden maar men wijt het aan “risico van een tweelingzwangerschap” omdat mijn vliezen te vroeg waren gebroken.
De periode erna was zo zwaar en vele momenten lijken zo vaag als ik eraan terugdenk. Gelukkig waren we kort nadien opnieuw in verwachting. Dit kindje vult natuurlijk niet de leegte die de tweeling achterliet maar zorgt er wel voor dat we opnieuw iets hadden om naar uit te kijken, iets om voor te mogen zorgen en niet langer werkloze ouders te zijn.
Deze zwangerschap was geen zorgeloze periode en Amélie is uiteindelijk een weekje te vroeg geboren op kerstdag 2016. Zij heeft van ons opnieuw gelukkige ouders gemaakt met natuurlijk haar 2 engelbroertjes aan haar zij waar ze ook gaat. Vorige maandag (23 januari) was het 1 jaar geleden dat Aaron en Maxime ter wereld kwamen en sindsdien zijn ze nooit meer uit ons hart en gedachten geweest. Als ik zie hoe sterk onze kleine Amélie op haar broertje lijkt vult het m’n hart met zoveel vreugde maar ook verdriet. Om wat we hebben maar ook wat we zijn kwijtgeraakt. Is het juist te zeggen dat wij onze dochter daarom misschien minder “vanzelfsprekend” vinden en kleine dingen nog meer koesteren dan andere kersverse ouders?
